Norðurljósið - 01.01.1976, Qupperneq 7

NORÐURLJÓSIÐ
7
önnur útlend kona, svo að eðlilega vakti ég athygli. Heldri maður
sat gagnvart mér. Ég komst að því síðar, að hann var embættis-
maður í Þjóðstjórninni. Hann langaði til að rabba við mig og
settist andspænis mér. Kurteislega spurði hann mig alls, sem
vænta mátti að maður mundi spyrja, sem vildi kynnast. Vin-
semd þessa nýja vinar kom mér til að bjóða honum brauðlokur,
sem ég hafði í nesti. Er tækifæri gafst, bað ég í hljóði í hjarta
mínu og leitaði eftir hughreystingu frá orði Guðs. En allt virtist
myrkt og engin hjálp kom, heldur sívaxandi þungi í hjartanu.
Hafði ég óhlýðnast Guði, er ég fór? Hafði nú sjálfsviljinn einu
sinni enn fengið að ráða, þótt ástæður fyrir ferðinni virtust
knýjandi? Vitnisburður minn, að ég væri kristin og tryði á Guð,
sem svaraði bæn, kom af stað kurteislegum spurningum frá hr.
Ch’i, þessum nýja vini mínum. í mínum eigin eyrum hljómuðu
orðin sem áhrifalaus. Samt sem áður reyndi ég, eins og ég gat,
að gera honum ljósar þær kröfur, sem ICristur ætti til ævi hans.
Aftur og aftur vorum við stöðvuð af herflutningalestum.
Hraðlestin okkar komst mjög hægt áfram. Um það bil, er
hálfnað var síðdegið, komu þær fréttir, að kommúnistar hefðu
rofið járnbrautina í Nankou skarðinu. Við mundum ekki ná til
Peiping um kvöldið! Áhyggjan varð nú að hræðslu. Hr. Ch’i
talaði talsvert við einn eða tvo járnbrauta-yfirmenn, sem voru
staddir með lestinni. Ég fann mér rólegt horn, þar sem ég út-
hellti hjarta mínu fyrir Drottni.
Skömmu síðar spurði hr. Ch’i mig, hvort ég vildi leggja mig í
þá hættu að snúa aftur til Kalgan ásamt fáeinum öðrum. Von
blossaði upp í hjarta mínu, og ég sagði honum, að ég hefði ein-
mitt verið að biðja Guð að gera þetta kleift. Tóm herflutninga-
lest var á norðurleið. Járnbrauta-yfirmennirnir höfðu leyft, að
við flyttum okkur í þá lest í þeirri von, að við gætum komist burt
af hættusvæðinu. Við vorum fimm: hr. Ch’i og þjónn hans,
stöðvarstjóri á lítilli stöð rétt utan við Kalgan, og lestarstjóri,
sem vildi ná í lestina sína á einni stöðinni fyrir norðan okkur.
Er norður-lestin kom, var aðeins einn vagn, sem farþegum
var leyft að vera í. Hann var þegar orðinn fullur af hræddum,
þögulum mönnum og einni konu. Vagninn var í raun og veru
líkur flutningavagni. Sæti voru meðfram hliðum hans og í miðju
tvær raðir. Ég fann mér horn og leitaði kjarlcs í bæn. Við fórum
hægt yfir sveitina í myrkrinu. Allt í einu drógst athygli okkar
að báli yfir hjá fjöllunum. Kommúnistar höfðu kveikt í þorpi.
Spennan jókst. Ég reyndi að búa mig undir hvað, sem í vændum