Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 12
fóru liinir að tínast úr spjörunum, og að lokum var
talsverður hluti fulltrúanna kominn á sund.
Ákveðið hafði verið, að lialdið skyldi af stað kl. 4.
Þegar að þeim tíma leið, tóku hæjarbúar að safnast
saman á torginu, þar sem hílarnir voru saman komn-
ir, og að síðustu voru þar komin mörg hundruð manns,
til að árna okkur fararheilla. Húrrahróp og heillaóskir
kváðu við frá þessum mikla mannfjölda og ætlaði aldrei
að linna. Önnur eins fagnaðarlæli liafði ég ekki séð
fram til þess tíma og aldrei síðan utan Spánar. Þetta
fólk þekkir vini sina og kann að meta þá. Ég liugsaði
til þess með nokkurri hlygðun, livort ég ætti skilið að
vera aðnjótandi slíkra fagnaðarláta fólksins í þessum
spánska smáhæ, hvort ég liefði unnið til þess eða myndi
gera. En þetta fólk er svo vant þvi að vera svikið í
tryggðum af ýmsum helztu „fulltrúum lýðræðisins“ í
heiminum, af mönnum og ríkisstjórnum, sem það hafði
vænzt að geta talið með vinum sínum, að sérhver ófals-
aður vináttuvottur, sem því er sýndur, vekur hjá því
nærri því hóflausa þakkarkennd.
Við ökum af stað. Fólkið lirópar og fagnar. „Viva la
república!“ ,„Viva el frente popular!“ Ógleymanleg sjón.
Og þetta er fólkið, sem Franco ætlar að frelsa. Frá
hverju? Frá þess eigin skoðunum, frá þess eigin sann-
færingu!
Bílarnir renna hratt suður með ströndum hins fagur-
bláa Miðjarðarliafs, gegnum horgir og þorp. Öðru livoru
má sjá hervirki flugvéla og herskipa fasisla á hús-
um og mannvirkjum. Hvarvetna á vegamótum og þar
sem leiðin liggur inn í bæ eða þorp eruin við stöðv-
aðir, og hilstjórarnir verða að sýna vegabréf sín. Þetta
minnir á, að í þessu landi er háð grimmileg styrjöld.
Annars er ekkert, sem her þess vitni. Bændur eru að
starfi sínu á ökrunum, og liæglát múldýr draga lilaðn-
ar kerrur eftir vegunum. Dökkhærð og móeyg börn
safnast umhverfis bílana, þegar við staðnæmumst í ein-
12