Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 22
kommúuistum eða byltingarmönnum, beldur af sjálf-
um óvinum byltingarinnar. Þannig var um rússnesku
byltinguna, þannig var um bvltingarnar i Mið-Evrópu
eftir ófriðinn mikla, og þannig mun verða um allar
þær blóðugu byllingar, sem fram kunna að fara í heim-
inum hér eftir. Enginn byltingarmaður æskir blóðugr-
ar byltingar. („Blóðugrar“ byltingar segi ég, því að
það eru mikið lesnar kerlingabækur, að bylting þurfi
ævinlega að vera tengd við blóðsúthellingar. En Iiug-
takið bylting táknar í raun og veru ekki annað en þjóð-
félagsbreytingu, sem fram fer með óvenjulegum Iiraða,
en getur að öðru leyti tekið sér ýmiskonar, meira eða
minna friðsamleg form). Hins vegar gerir byllingar-
maðurinn sér ljósa grein þess, að skilyrðin til friðsam-
legrar þjóðfélagsbreytingar i átt aukins lýðræðis og
aukinnar blutdeildar alþýðu manna í auðæfum þjóð-
félagsins eru tiltölúlega takmörkuð, með því að auð-
valdsstéttin er l>æði ósvífin og herská og vilar ekki fyr-
ir sér að grípa til vopna gegn fólkinu, óðar en það
gérir friðsamlegar ráðstafanir til að auka hlut sinn að
verulegu leyti. Þar með er fólkið knúið lil sjálfsvarnar,
og bin friðsamlega bylting cr fyrir tilverknað auðvalds-
stéttarinnar orðin að blóðugri byltingu. Þess vegna er
svo broslegt þetta lijal sumra sósialista um liina frið-
samlegu þróun „á grundvelli laga og þingræðis“, sem
öll pólitík verklýðsstéttarinnar verði að miðast við.
Þetta er svo broslegt, af því að það er ekki á valdi
þeirra né vérklýðshreyfingarinnar yfirleitt að ákveða,
hvort þróunin verður friðsamleg eða ekki. Það er und-
ir auðstéttinni komið, sem liefir ráðin yfir stríðstækj-
um þjóðfélagsins. Og hvernig er bægl að mæta ófriði
þessarar stétlar, lögbrotum hennar og þingræðisrofum
á grundvelli þeirra laga og þess þingræðis, sem hún
hefir sjálf sett sjálfri sér í hag? Myndi nokkur mað-
ur berjast við kyrkislöngu eftir skylmingareglum ól-
ympísku leikanna? Sá sósíalisti, sem æskir í raun og
22