Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 202
fara til læknis, svo að ég hefi orðið að hugsa um kvöld-
matinn ein.
Hanna raulaði brot úr danzlagi og deplaði augun-
um framan í Dóru, sem stóð kyrr, í hálfgerðu ráða-
leysi.
Þegar frúin tók sér málhvíld, sagði Hanna:
Þú varst að kalla á mig inn, og svo stendurðu í dyr-
unum og fyllir næstum út í þær, þrátt fyrir stöðug-
an megrunarkúr. — En það er ég, sem vil fá bæði
mikið og gott að borða, áður en ég fer aftur út í
kuldann.
Frú Geirdal þyngdist á brúnina og ætlaði auðsjáan-
lega að taka til máls á ný, en Hanna ýtti henni hlæj-
andi inn úr dyrunum og kallaði til Dóru um leið og
hún lokaði:
Þú verður svo tilbúin um leið og bíllinn kemur. Ég
hendi til þín draslinu. Þú manst.
Mæðgurnar gengu nú gegnum skrautlega dagstofu og
inn i borðstofuna.
Hvað er þetta. Pabbi er ekki kominn heim ennþá,
sagði Hanna. En ég get ekki beðið eftir honum. Ég er
svo glorhungruð.
Heldurðu, að hann sé að hugsa um að koma fyrr
heim, þó að ég ætli að hafa boð, sagði frúin, og dæsti
þunglega. — Nei, það væri nú allt of mikil nærgætni.
Mér finnst, satt að segja, varla von, að hann muni
éftir þvi, eins og hann hefir mikið að gera, sagði Hanna
og sneri sér frá móður sinni i fullkomnu miskunnar-
leysi, og fór að fást við matinn.
Mikið að gera! En ég veit nú ekki betur en að ég
hugsi um heimilið að öllu leyti, i smáu og stóru. Ég
er líka orðin alveg dauðþreytt á þessu, eins og ég er
í taugunum. Og ekki hafði hann einu sinni til drekk-
andi vin núna, þegar ég fór að gæta að. Ég er bara
alveg að gefast upp á þessu.
En, góða mamma, sagði Hanna, og braut á egginu
202