Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 206
handfangið á hurðinni, og nú heyrðist sár barnsgrátur
innan úr herberginu.
Þú kemst auðvitað ekki neitt út, Lára mín. Svona
er að eiga blessuð börnin.
Já, svona er að eiga blessuð börnin, tók Lára upp
eftir henni, óeðlilega hátt, og sneri sér nú alveg frá
stúlkunum.
Vertu bless, Lára mín, og mundu eftir miðstöðinni,
sagði Hanna, um leið og þær Dóra fóru út úr kjallar-
anum.
Þegar þær voru komnar út á götuna, þreif Dóra i
handlegginn á Hönnu og sagði:
Er liún alveg óttalega fátæk?
Fátæk, hún hver, æ, liún Lára. Jú, alveg hræðilega.
Og hugsaðu þér! Hún er lítið eldri en ég. Það eru
ekki nema tvö eða þrjú ár síðan við vorum saman á
balli. Þá var liún í hvitum kjól með rauða rós, og all-
ir vitlausir í henni.
Svo fór hún flatt i sildinni, eins og þar stendur. Og
strákurinn stökk frá henni, þegar hún geklc með seinni
króann.
Já, lífið er ekki alltaf eintómt grín, Dóra litla. En
þarna koma strákarnir með bílinn. Halló, nú skal mað-
ur svei mér taka það.
Lára hikaði við að fara inn til sín eftir að stúlk-
urnar voru farnar. Það greip hana einhver óhugur.
Kannske að hún ætti að líta eftir miðstöðinni fyrst.
Hún færði henni reyndar engan yl. Inni lijá henni var
lítill og kaldur lcolaofn. Frúin hafði einu sinni sagt,
að það væri miklu praktiskara fyrir hana, því að hún
gæti svo vel eldað á honum matinn.
Þetta var líka alveg rétt, ef hana vantaði ekki bæði
matinn til þess að elda og kol í ofninn.
Hún gekk eins og í draumi inn í miðstöðvarherberg-
ið. Nú, mælirinn stóð á 70.
206