Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 16
lagi. Flugvélunum tókst ekki að varpa nema einni eða
tveim sprengjum yfir liana sjálfa, og fréttum við unr
morguninn, að þær hefðu litlu tjóni valdið.
Klukkan eitt daginn eftir var fyrsti fundur ráðstefn-
unnar lialdinn í ráðhúsi borgarinnar. Það er stór og;
myndarleg bygging, en stórskemmd af flugvélasprengju.
Sprengjan liafði fallið niður um þaklivelfinguna og
sundrað lienni og þaðan niður á marmaratröppur, sem
lágu upp að fundarsalnum, og eyðilagt þær að mestu.
En hinn skrautlegi hálfhringmyndaði fundarsalur hafði
sloppið óskemmdur, eins og fyrir tilstilli refsinornanna„
sem virðast hafa lilíft honum, til þess að þar yrði þrem
vikum síðar haldið alþjóðaþing fulllrúa menningarinn-
ar, er kvæði upp refsidóm sinn yfir fasismanum.
Salurinn var þétt skipaður fulltrúum og áheyrend-
um. Þarna töluðu ýmsir þekktir menn, eins og Del Vay»
og sendiherra Mexico, hinn kaþólski rithöfundur José
Bergamin, sem staðið hefir með lýðveldinu allt frá
byrjun uppreisnarinnar, og Martin Andersen-Nexö, hinn
danski öldungur, sem verður róttækari, byltingarsinn-
aðri og yngri í anda með hverju árinu, sem líður. AU-
ir þessir menn heilsuðu með kveðju hins kreppta hnefa,
er þeir stigu upp í ræðustólinn. Þessi kveðja, sem áð-
ur var sérmerki þýzkra kommúnista (og, að því er
mér hefir verið sagt, fundin upp af Edgar André, þýzka
kommúnistanum, sem nazistar hálshjuggu í fyrra), er
nú orðin sameiginleg kveðja allra þeirra, sem teljast
til þjóðfylkingarinnar spánsku. Hún er þar orðin al-
menn andfasistakveðja.
Að fundinum afloknum býður spánska stjórnin okk-
ur til miðdegisverðar á baðstað utan við borgina. Við
komum í víð og fögur salarkynni í forngrískum stíl.
Mörg hundruð gestir voru þarna saman komniir og
hvert sæti skipað. Þar héldu ræður undir horðum Juan
Negrin forsætisráðherra og aðrir stjórnarmeðlimir, auk
ýmsra fulltrúa þingsins.
16