Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 142
þaö menntunarleysi, sem Vestur-Evrópumaður hlýtur að:
standa ráðþrota gagnvart, því að hann vissi bókstaflega
ekkert uin sjálfan sig annað en það, að skírnarnafn lians
var Boris, og um áttliaga sina gat hann aðeins gefið
mjög ófullnægjandi upplýsingar. Hann kvaðst vera á-
nauðugur hjá Metscherski fursta (hann sagði ánauðug-
ur, þótt búið væri að afnema þá kvöð fyrir einum manns-
aldri) og ætti heirna, ásamt konu sinni og þremur börn-
um, fimmtíu rastir frá stóra vatninu.
Nú byrjaði ráðstefna um það, livað gera skyldi við
þennan mann. Á meðan stóð hann og liorfði döpru
augnaráði á þá, sem rifust um það, hvérnig ætti að
ákveða örlög hans, án þess að geta orðið sammála.
Sumir héldu því fram, að það ætti að senda hann rúss-
nesku sendisveitinni i Bern, aðrir óttuðust, að það yrði
til þess, að hann yrði á ný sendur til Frakklands. Lög-
reglumaðurinn sagði, að spurningin væri, livort fara
skyldi með manninn sem liðhlaupa eða útlending, sem
vantaði skrifleg skilríki. Oddviti þorpsins neitaði því
harðlega, að einmitt þetta þorp væri skyldugt til þess
að sjá lionum fyrir fæði og húsnæði. Frakki einn org-
aði, að menn skyldu ekki gera svona mikið veður út
af þessum svikara, heldur senda hann aftur til víg-
stöðvanna. Tvær frúr urðu æfar út af þessu og sögðu,
að maðurinn ætti enga sök á ógæfu sinni, það væri
glæpur að rífa menn þannig frá heimilum sínum og
senda þá i ókunnug lönd. Það lá við, að úr þessu yrði
pólitískur ófriður, þegar eldri maður, Dani að þjóð-
erni, lýsti skorinort yfir því, að liann tæki að sér að
greiða fyrir uppihald þessa manns í eina viku, á með-
an skyldu yfirvöldin komast að samningum við sendi-
sveitina. Þetta féll öllum flokkum svo vel í geð, að þeir
þóttust mega við una.
Meðan á þessum heitu umræðum stóð, horfði flótta-
maðurinn kvíðafullu augnaráði á eina manninn í hópn-
um, sem hann vissi, að gat sagt lionum eitthvað um,
142