Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 161
það, þessum forugu pollum einhverja óþarfa fegurð,
lamandi fyrir sálina ....
Um daginn bað ég börn í götunni, sem ég bjó við,
að veiða fyrir mig fiðrildi og tordýfla; í lyfjabúðinni
keypti ég sjálfur tómar öskjur. Með öskjurnar, tvær
flöskur af kvasi, piparkökur, konfekt og rjómakökur,
gekk ég til Ljonka.
Hann tók á móti gjöfum mínum með mestu undr-
un. Hann rak upp stór augu, — þessi elskulegu augu,
sem í dagsbirtunni ljómuðu ennþá undarlegar og með
ennþá meiri töfrum heldur en við lampaljósið.
Æ, æ, sagði hann með djúpri og alls ekki barnslegri
röddu, skárri eru það nú ósköpin, sem þú ryður í mig.
Ertu þá ríkur? En ef þú ert rikur, hvers vegna ertu þá
svona illa búinn? .... Og þú segist ekki vera þjófur.
— En þær öskjur! Æ, æ, þær eru allt of fallegar til
þess að korna við þær, ég er svo óhreinn á höndunum.
Hvað er í þeim? Ó, svona líka gríðarlega stór tordýfill.
Eins og úr kopar — alveg grænn. Þú ert meiri kallinn!
Ætli þeir vilji ekki sleppa? Nú, og ef ....
Allt í einu hrópaði hann fullur af kæti:
Móðir! Komdu, þvoðú mér um hendurnar! Sjáðu,
pútan þín, hvað hann hefir fært mér. -— Það er sá sem
i nótt, sá sem draslaði þér heim, eins og pólití. Hann
gefur mér allt þetta. Hann heitir líka Ljonka ....
Þú ættir að þakka honum fyrir þig, var sagt fyrir
aftan mig, með lágri, skringilegri röddu.
Drengurinn kinkaði mörgum sinnum kolli:
Þakka! Þakka!
Um kjallarann sveimuðu þykk ský af ruslkenndu
og stórgerðu ryki; og í gegnum þetta ryk þekkti ég
með naumindum aftur konuna með flaksandi hárið
og neflausa andlitið, þar sem stöðugt skein í hvítar
tennurnar, eins og áskapað, en ekki alltof aðlaðandi
bros.
Gott kvöld!
161