Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 190
Gissur: Ég brenn af þrá eftir að taka yður í arma
mína, segja yður allt um hug minn til yðar, en metn-
aður minn, heiður minn, fyrirbýður mér það. Skip mitt
er búið til íslandsferðar. Ég sigli í kvöld.
Ingibjörg: Þér farið.
Gissur: Já, Ingibjörg, ég fer.
Ingibjurg: Þér hafið aldrei sagt mér neilt um slík
áform. Ég skil þetta ekki. Ég vissi eklci annað en að
þér ynduð liið bezta liag yðar hér í Noregi. Þér eruð
í vináttu við konunginn, svo að margt hérlendra stór-
menna hefir ástæðu til að öfunda yður. Og svo farið
þér, Islendingur.
Gissur: Þér misskiljið mig.
Ingibjörg: Ég skil svo lítið.
Gissur: Þér ásakið mig fyrir, að ég hafi ekki sagt
yður af fyrirætlun minni. Ég hefi heldur ekki sagt yð-
ur, liversu ég liefi kvalizt hér í Noregi. Ég er því van-
astur að hafa engan yfir mér, en hér verð ég í öllu að
lúta vilja annars manns. Ég er þræll konungsins. Ég
er eitt af peðum hans. Hann getur gert til mín hvaða
vanvirðu, hvaða svívirðingu, sem honum þóknast, en
mitt er aðeins að brosa og beygja mig. Ég vildi óska,
að ég gæti gert yður skiljanlegt, hvílík kvöl það er fyrir
mann, sem aldrei hefir þekkt neinn yfirboðara, mann,
sem frá bernsku er vanur að berjast og bjóða, að standa
allt í einu aflvana gagnvart öðrum manni, vera svift-
ur vilja sínum. Það er sama og að taka lífið úr brjósti
hans. Hann lnfir ekki lengur, liann er dauður.
Ingibjörg (skelfd): Þér gerið mig hrædda.
Gissur: Hvað óttist þér?
Ingibjörg: Hefir metnaðurinn líka blindað yður?
Gissur: Líka, segið þér.
Ingibjörg: Við minntumst áðan á Skúla jarl. Ég get
ekki varizt þess að minnast hans aftur. Svona hefir
hann hugsað og talað, og við vitum bæði, að hann er
ógæfusamasti maður í Noregi.
190