Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 167
vafði utan af honum marglitum pappírnum, slétti vand-
lega úr honum og lagði hann upp á liilluna.
Úr pappírnum útbý ég mér allra handa fallegt. Eða
ég gef hann Kötu. Henni þykir líka gaman að falleg-
um hlutum, glerbrotum, leirkerabrotuin, alla vega lit-
um bréfum og þess háttar. Segðu mér eitt: Ef maður
fóðraði gráloddur verulega vel og héldi stöðugt áfram
að fóðra þær jafnvel, yrðu þær þá eins stórar og
hestar?
Áreiðanlega liélt hann þetta sjálfur, og ég sagði:
Ef þú fóðrar þær vel, verða þær mjög stórar.
Þarna sér maður! lirópaði liann með fögnuði, og
móðir min, þessi heimskingi, lilær hara að mér.
Og til áréttingar hætti liann við klúru skammaryrði
— móðgandi fyrir konur.
Hún er allt of lieimsk. Ketti hlyti maður þó að geta
gefið svo mikið að éta, að hann yrði fljótt eins stór
eins og hestur. Ekki satt?
Áreiðanlega.
Æ, en ég á eklcert fóður! — En livað það væri gam-
an! Hann nuddaði sér um brjóstið og iðaði allur af
áliuga. Þá myndu flugurnar fljúga liér um stórar eins
og hundar, og gráloddunum gæti maður riðið um vegg-
ina. Ef þær væru stórar eins og hestar, væru þær lika
jafn sterkar — ælli ekki það?
Jú, en gráloddurnar hafa skegg.
Æ, það er salt — það skemmir fyrir. En maður gæti
liaft það fyrir beizli. — Eða hugsaðu þér — ef köngur-
lóin kæmi skríðandi, svona griðarlega stór, eins og —
eins og ég veit ekki hvað .... Köngurló þyrfti ekki að
vera stærri en köttur, til þess að allir yrðu logandi
liræddir við hana. Það er bara verst, að fæturnir á mér
eru engir fætur — annars skyldi ég vinna .... vinna
fjarskalega mikið og fóðra dýrasafnið mitt svona —
í stórum stíl. Þá mundi ég selja dýrin og kaupa hús
lianda móður minni — langt úti á bersvæði — langt
167