Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 36
stað. Og það þykir lítilmannlegt að láta það sjásl, að
maður gráti.
Eru þess ekki lika sorglega mörg dæmin í veröld-
inni, að það iiefir vakið óhreint umtal, þó að jafnvel
hreinlífar slúlkur liafi látið sjá sig úti með karlmanni,
sem þær liafa elskað? Betra að geyma svoleiðis sýn-
ingar, þar til fólk getur sagt: Þau eru hringtrúlofuð.
Þau kváðu ætla að gifta sig í haust.
Ég fann engan botn í, hverju cg ætti að trúa. Mér
var aðeins ljóst, að við vorum skilin og að þjáningar
mínar voru óhærilegar. Áður en ég vissi af, var ég
tekinn á rás aftur og fram um herbergisgólfið, rann
þindarlaust utan frá glugga fram að dyrum, framan
frá dyrum úl að glugga, tilhreytingarlausl cftir sömu
fjölunum, eins og skytta í vefstól. Drottinn minn! En
hvað þelta einmanafarg var hryllilegt! En hvað allt
varð örenl og autt, eftir að hún var farin! En hvað
rökkrið var mikið, þögnin djúp, tómið nistandi, um-
hverfið ókennilegt! Ég var sjálfsmorðingi úti í yztu
myrkrum. Ó, minn fáráðlingsháttur! Ó, „mitt lánstola
líf“! ....
Loks var eins og djarfaði fyrir daufri skímu ein-
livers staðar lengsl inni i myrkrum sálaúinnar. Ég
slampaðist á vatnsskálina og gutlaði framan lir mér
sápuna. Svo lippaðist ég niður stigann og reikaði út
úr liúsinu.
Ég gerði mér enga grcin fyrir, Iivert ég fór. Ég fann
aðeins, að ég ráfaði eitthvað, mér fannst óra, óra lengi,
efalaust margar götur, marga stiga, mörg torg. Ég
skildi það ekki, sá það ekki. Það var eins og ég hring-
sólaði inni í loftþéttu svartholi einhvers staðar fyrir
utan tilveruna. í yztu myrkrum enginn sér aðgreining
gangstíganna.
A-æ! Allt í einu rámka ég við mér uppi á Battariinu.
Ég hafði ekkert hugboð um, hvernig ég var kominn
þangað. En ég fann saml, að ég slóð þar með snjáldrið
36