Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 97
að einhver veiktrúaður segi við mig: Þetta, sem þú
hefir fram sett, eru öfgar. Þú liefir ofsjónir og ímynd-
unaraflið leiðir þig afvega. Ég svara: nei, ofsjónir hefi
ég ekki, þvi ekki er það nema brot eitt lítið af sann-
leikanum, sem ég sé og skil; ég sé því ekki of mikið,
heldur of lítið. Að ég liafi imyndunaraflið eilt fyrir leið-
toga, er misskilningur, þar sem ég ljóslega hyggi allt
bæði á reynslunni, ritningunni og skynseminni“ (hls. 44).
IV. Kristilegt barnauppeldi.
Með tilvitnunum i þessar tvær ræður, höfum við feng-
ið Ijósa hugmynd um skoðanir þær, sem séra Páll Sig-
urðsson flutti söfnuði sínum í nafni kristninnar, og á
hvern hátt liann flutti þær skoðanir. Og þessi var hinn
sami andi i öllum hans ræðum. Hann er allstaðar inni
á hinum brennandi málum hinna áhugasömustu menn-
ingarfrömuða sinna tíma. Það var ekkert það atriði
þjóðlífsins, sem hann lét sér óviðkomandi og vil ég
nú nefna nokkur dæmi.
Af einstökum menningarmálum verður honum ekki
eins tiðrætt um neitt og barnauppeldið og afstöðuna
gagnvart æskunni. Ein ræða lians er algerlega helguð
þvi efni, og heitir hún „Kristilegt barnauppeldi“. Hann
leggur út af „Jesús tólf ára í musterinu“. „Það er tvennt,
sem þessi saga getur kennt okkur“, segir hann á sauð-
fróman, prcstlegan hátt, „annað það, að hann var for-
eldrum sínum hlýðinn, það er: lét að orðum þeirra
og áminningum, eins og hverju góðu barni byrjar að
gjöra; liitt það, að liann þó dró sig undan umsjá og
yfirráðum þeirra um tíma, til að gegna kröfum sjálf-
stæðrar náttúru, og leita frekari visdóms en þess, sem
kostur er á i heimaliúsum“ (bls. 47). En svo talar hann
ekkert um fyrirmynd lilýðninnar, en ræðan öll snýst
um það, að tala um sjálfstæðisrétt barnsins. Hann bend-
ir foreldrunum á það, að börnin eru þeim ekki gefin
til ótakmarkaðrar eignar, eins og fénaðurinn. Hann tal-
97