Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 40
En ef Vestri skyldi nú vera að koma inn á liöfn-
ina og liún væri með honum, af því að hún liafi
ekki getað lifað án min! Ég stökkvandi niður stíginn
að liöfninni.
Stundum kom yfir mig ómólstæðileg ástríða til að
þefa uppi kunningja mina á götunni og hefja við þá
háflevgar viðræður um einliver spakleg' efni, t. d. mis-
vísun komiiássins, hringrás frumefnanna eða yfirnátt-
úrlegan getnað drottins vors Jesú Krists. Ég fann, að
spekin og vizkan voru óvinir og eyðendur ástarinnar.
En skáldskapur og listir voru olia i þann fuðrandi mun-
arbríma.
Ég reif mig undir eins upp í rokna-andriki,
sveiflaði mér viðstöðulaust upp í innblásinn, sindr-
andi vísdóm. Það var eins og hleypt væri stíflu
úr himneskri flóðgátt. Öll viðfangsefnin urðu gagn-
sæ. Ég skildi allt, og orðaflaumurinn flaut af vör-
um míniim eins og leikandi dans kynlausra meyja. Og
þegar samlalinu lauk, sté ég hreinþvegin og endur-
nærður upp úr vötnum vizkunnar, hátt upp hafinn yf-
ir allar veraldarinnar girndir, brunavísur, ástaróra og
hjónabönd.
En aðeins augnabliksstund. Þá þusti upp úr val end-
urminninganna einhver hvellróma setning frá vetrin-
um, einliver óráðin gáta frá samverustundum okkar,
eitthvert tælandi tækifæri, sem sveitamennska mín liafði
látið ónotað. Hví sagðist hún titra einu sinni, þegar
hún fann, að ég var að yfirgefa hana í myrkri um
miðja nótt í eldliúsinu, framan við herbergisdyrnar
iiennar? Hún gerði mig dauðhræddan, svo að mér kom
ekki dúr á auga fyrr en undir morgun. Ég hélt hún
væri að fá lungnabólgu. A þeim árum byrjaði liún
allt af með titringi. En svo fékk hún ekki neina lungna-
bólgu, kom meira að segja grunsamlega seint heim úr
spilatímanum kvöldið eftir. Og það kvöld kvartaði hún
ekki um neinn titring, en fór að stríða mér með því
40