Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 45
þeirra virtisl liaí'a annað að starfa en að slanda á
gatnamótum og gera ój) að Evrópumönnum.
Ég var hrjáður og ln’elldur af þessu öllu saman, sér-
staklega vegna þess, að ég þá þegar var orðinn þeirrar
skoðunar, að keisaraveldi væri ólánsfvrirkomulag, og
að l)ezt væri að losna sem fyrst úr þjónustu þess. í
sannfæringu minni var ég (auðvitað leynilega) allur á
máli hinna innlendu og móti kúgurum þeirra, Bretun-
um. Og lögreglumannsstarfið liataði ég meira en ég fæ
með orðum lýst. I slíku starfi kynnist maður sem sé
niður í kjölinn skítverkum keisaradæmisins. Hin
hörmulega meðferð fanganna, sem lokaðir voru inni í
daunillum klefakylrum, vakti hjá mér óbærilega sekt-
armeðvitund; öskugrá andlit þeirra voru orðin vitsljó
af óhæfilega löngúm refsidómum, þeir höfðu verið
hýddir með bambusreyr, svo að þeir gátu ekki setið
fyrir sárum á sitjandanum. Mér fannst ég bera ábyrgð
á þessum níðingshætti, en ég gat ekkert aðhafzt. Ég
var ungur og ómenntaður og ég var neyddur til að fást
við það í þögn og einrúmi að ráða gátur mannlífsins,
eins og sérhver Englendingur austur þar. Ég vissi ekki
svo mikið sem, að brezka keisaradæmið liggur á bana-
sænginni, hvað þá að ég vissi, að það er að skömminni
lil skárra en hin ungu einveldi, sem eru í uppsiglingu.
Allt, sem ég vissi, var það, að ég var milli sleins og
sleggju: öðru megin einveldið, sem ég þjónaði, og liin-
um megin litlu, illkvittnu kvikindin, sem reyndu að
eyðileggja mig i embætti mínu.
Það var eins og mér væri skipl í tvennt, og öðrum
helmingnum fyndist hið brezka embættisvald óviðráð-
anleg harðstjórn, eitthvað, sem liefði verið klesst ofan
á þennan lýð um aldir alda, svo að hann mætti sig
hvergi hræra. Iiinn helmingurinn gat ekki hugsað sér
neina yndislegri skemintun en að reka byssusling i
kviðinn á þessum Búddaprestum. Slikur tilfinninga-
ruglingur er hið eðlilega ástand afkvæma einveldisins.
45