Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 205
Bless á meöan, mamma, kallaði Hanna svo um leið
og þær hlupu niður stigann.
Æ, hvað veðrið er hráslagalegt og kalt, sagði Dóra,
þegar þær komu út.
Kalt, en sú della, sagði Hanna. Við fáum fínan stað,
nálægt langeldunum, og svo verður kannske eitthvað
í bílnum til þess að liita sér á.
Ég skil elckert i þvi, hvað strákarnir eru að slóra.
Nei, híddu nú við, ég var alveg að gleyma Láru. Við
skulum snara okkur inn i kjallarann.
Þær hlupu norður með liúshliðinni og nokkrar tröpp-
ur niður í kjallarann og inn dimman gang.
Þar fundu þær einhverja annarlega lykt og heyrðu
ungbarnsgrát og kjökurhljóð i eldra harni.
Halló, Lára, kallaði Hanna.
Geturðu ekki bjargað okkur út úr þessu þreifandi
myrkri. Ég veit aldrei mitt rjúkandi ráð, þegar ég kem
hérna niður.
Þá opnuðust dyr beint á móti þeim, og ljósglætu lagði
fram ganginn.
Fölleit og þreytuleg stúlka, kuldalega ldædd, kom
þar út úr herbergi.
Iiún lokaði á eftir sér um leið og hún kveikti i gang-
inum, en þó ekki fljótara en svo, að Dóra, sem aldrei
áður hafði komið á þennan stað, sá lirímgaðan glugga
og tvö smábörn í rúmi og rúgbrauðsbita á diski og
kaffibolla, sem ekki rauk upp úr.
Mamma biður þig að líta eftir miðstöðinni fyrir sig
í kvöld, Lára mín, sagði Hanna.
Að líta eftir miðstöðinni. Er Stina ekki heima?
Heima, jú-jú. En hún er upptekin við kerlinga-
boðið.
Nú, einmitt það, sagði Lára, og hélt að sér hnappa-
lausri peysunni með báðum höndum.
Við erum að fara á álfabrennuna, sagði Hanna.
Á álfabrennuna, nú, já, sagði Lára fálega og tók i
205