Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 144

eyrum hans, varð hann þess svo áþreifanlega var, að
hann átti hér ekki heima, að hendur lians skulfu svo,
að hann gat naumlega borðað súpuna sína með skeið-
inni. Allt í einu rann stórt tár niður kinn lians og féll
þunglega ofan á borðið. Hann leit óttasleginn í lcringum
sig. Gestirnir höfðu séð þetta og þögnuðu í einni svip-
an. Hann skammaðist sín fyrir þetta, og liið svarthærða,
stóra liöfuð hans hné dýpra og dýpra, unz það nam
við svart tréborðið.
Þannig sat hann til kvölds. Fólk kom og fór. Hann
tók ekki eftir því, og það hætti að hafa áliuga fyrir
honum. Hann sat þarna eins og brot af skugganum af
ofninum og studdi höndunum þunglega á horðið. All-
ir höfðu gleymt honum og enginn tók eftir því, að hann
reis skyndilega á fætur og gekk út.
Hann gekk eins og hugsunarlaust dýr í áttina til gisti-
hússins uppi á hæðinni; þar stóð liann fyrir utan dyrn-
ar, fjTst í eina klukkustund, svo í aðra til og liélt auð-
mjúkur á húfunni á milli handanna, án þess að lita
á nokkurn mann. Loksins vakti þessi undarlega vera,
sem stóð þarna eins og svartur trjábolur, eftirtekt eins
sendisveinsins, sem tilkynnti það forstjóranum.
Það birti aftur dálítið yfir hinu áhyggjufulla andliti
hans, þegar hann lieyrði móðurmál sitt.
Hvað vilt þú, Boris? spurði forstjórinn vingjarnlega.
Þér megið til með að fyrirgefa mér, stamaði hann,
ég ætlaði bara að vita, hvort ég mætti fara heim.
Auðvitað mátt þú fara heim, Boris, svaraði forstjór-
inn og brosti.
Strax á morgun?
Nú varð forstjórinn alvarlegur lika, hrosið livarf af
andliti hans, svo grátbiðjandi voru þessi orð töluð.
Nei, Boris, ekki slrax. Ekki fyrr en stríðið er húið.
Og hvenær ... livenær verður striðið búið?
Ég veit það ekki. Það veit enginn.
Get ég þá ekki . .. farið fyrr?
144