Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 17
Miðdegisverðurinn var íburðarmikill og óhóflegur,
fimm eða sex réttir, og ýmsar tegundir dýrustu vina,
eins og hver vildi hafa. Lá mér við að lineykslast á
þessum munaði í mat og drykk meðal þjóðar, sem á
í blóðugri styrjöld við erlend innrásarríki og ætti því
að liafa annað þarfara við fé sitt að gera. En þessari
rausn áttum við að mæta allan tímann, sem við vor-
um á Spáni. Spánverjarnir voru liér að taka á móti
vinum sínum, og handa þeim þótti ekkerl of gott. Ef
til vill hafa þeir líka haldið, að meðal okkar kynni að
leynast einhver André Gide, sem, þó að hann léti vina-
lega, á meðan hann væri xneðal þeirra, myndi skrifa
um þá skannnir, þegar lieim væri komið, ef viðtök-
urnar væru ekki að öllu leyti eftir lians borgaralega
böfði.
Eftir að staðið hafði verið upp frá borðum og ég er
kominn á leið út, tek ég eftir mannþyrpingu i for-
dyrinu og staldra við, til þess að veila þessu nánari
atliygli. Sé ég þá unglingspilt, á að gizka 16 ára, í ákafri
rökdeilu við menntamálaráðherrann, kommúnistann
Jesús Hernandez, en lxann þekkti ég í sjón frá því fyrr
um daginn. Hernandez er grannleitur maður og gáfu-
legur. Þeir deildu um þjóðernislega afstöðu Katalóníu,
eftir því sem mér var sagt af einhverjum, sem skildi
það, sem fram fór, en það mál lxefir lilotið sérstaklega
mikla þýðingu i spánskum stjórnmálum, einkum síðan
styrjöldin hófst. — Ég skýri hér frá þessu atviki, af
því að það sýnir svo ljóslega þann sanndemókratiska
anda, sem nú ríkir innan endimarka spánska lýðveld-
isins. Gaman væri að sjá þann ráðherra í einhverju
þeirra lýðræðislanda, þar sem lýðræðið á sér lengri
sögu en á Spáni, sem teldi það virðingu sinni samboð-
ið að standa í rökræðu við óbi’otinn unglingspilt fyr-
ir eyrum margra tuga af erlcndum gestum.
Um kvöldið var okkur boðið á leiksýningu, sem hald-
in var í tilefni af þinginu. Sýnt var leikritið Mariana
17