Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 170

Nú drekkum við teið, sagði hún hátiðlega. Samóvar-
inn stóð á kistunni við liliðina á Ljonka. Hitagufan,
sem streymdi undan begldu lokinu, náði að öxl hans.
Hann hélt hendinni á móti, og þegar lófinn var orð-
inn votur, strauk hann hendinni í gegnum hár sitt.
Þegar ég er orðinn stór, sagði hann, ætlar móðir mín
að útvega mér hjólbörur. Þá ek ég um göturnar og
safna ölmusu, og þegar ég hefi fengið nóg, ek ég út
á akrana og engjarnar.
Æ, æ, hann heldur að akrarnir og engjarnar séu
paradís. Og þar er ekkert annað en hermannaskálar,
dónalegir soldátar og blindfullir hændur.
Þú lýgur þvi! hrópaði Ljonlca, reiður á svipinn.
Spurðu þennan að, hvernig það er, hann liefir séð það.
Heldurðu að ég hafi aldrei séð það?
Jú, en þú hefir þá verið full.
Þau jöguðust eins og börn — jafn áköf og órökvís.
Úti fyrir var heitt og mollulegt kvöldið farið að fær-
ast yfir. Á rauðleitum himninum stóð samanþjappað-
ur, gráhlár skýhólstri. í kjallaranum skyggði óðum.
Drengurinn drakk úr bolla af tei og svitnaði. Hann
leit fyrst á mig, síðan á móður sína og sagði: Nú liefi
ég sannarlega fengið nóg að horða og drekka. — Ég
er verulega þreyttur.
Farðu þá að sofa! sagði móðir lians.
Og hann, fer hann? — Ætlar þú að fara?
Engar áhyggjur! Ég læt hann ekki fara, sagði móð-
irin og rak í mig annað knéð.
Farðu ekki, bað Ljonka, lokaði augunum lil hálfs,
teygði makindalega úr sér og lagðist niður i kistuna.
Eftir litla stund lyfti liann höfðinu aflur og sagði við
móður sína, í ásökunarrómi:
Þú ættir að gifta þig þessum, gifta þig almennilega
í kirkjunni, eins og aðrar konur. Þú gefur þig við liverj-
um, sem hafa vill, og færð þó eklcert annað en bar-
smíðar og skammir .... En þessi er góður.
170