Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 49
og lamdi við hné sér, til þess að hreinsa af þeim leir-
inn, áður en hann tróð þeim upp í sig.
Ég stanzaði á veginum. Strax og ég sá fílinn, varð
mér það ljóst, að ég komst ekki undan því að skjóta
hann. Það er alvarlegt athæfi að skjóta vinnandi fíl,
það er sama sem að eyðileggja mikla og dýrmæta vél,
og sannarlega er ekki rétt að gera það, ef liægt er að
komast lijá því. Og í þessari fjarlægð var fillinn ekki
hættulegri að sjá en kýr, þar sem hann stóð og át gras-
ið makindalega.
Ég liugsaði þá, og hugsa enn, að allt æði hafi verið
runnið af honum, að liann mundi liafa labbað um, án
þess að gera nokkrum manni mein, þangað til gæzlu-
maður hans hefði komið og teymt hann heim með sér.
Þar að auki hafði ég ekki minnstu löngun til að skjóta
hann. Ég ákvað að liafa eftirlit með honum dálitla
stund, unz ég væri genginn úr skugga um, að öllum
væri óliætt fyrir honum, og halda síðan heim.
En samtímis varð mér litið á múginn, sem liafði
safnazt utan um mig. Það var mikill fjöldi; að minnsta
kosti tvö þúsund manns, og liann jókst með hverri mín-
útu sem leið. Beggja megin við mig var vegurinn þak-
inn af þessum lýð. Ég horfði á þetta haf af gulum and-
litum, sem risu upp úr druslum klæddum líkömum,
andlitum, sem voru full eftirvæntingar og gleðin skein
út úr yfir hinni stórkostlegu skemmtun, sem í vænd-
um var. Allir horfðu á mig með athygli, eins og þeir
mundu liafa liorft á trúða, sem hýr sig undir að fremja
galdra sína. Þessu fólki var ekkert um mig gefið, en
ég var þess virði, að á mig væri liorft, meðan ég hélt
á hinum töfrandi riffli í höndunum. Og skyndilega
skildi ég, að ég komst ekki hjá þvi að skjóta fílinn,
eftir allt saman. Fólkið bjóst við þvi, og ég varð að
gera það. Ég fann vilja þessara þúsunda reka mig
áfram, án þess ég gæti veitt viðnám. Það var á þessari
stundu, meðan ég stóð með riffilinn í höndunum, að
49