Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 56
Hvert var erindi mitt til þín, auðuga jörð?
Var ég annað en blaktandi strá?
Hví var heimtað af m é r, að ég héldi þar vörð,
sem vor hugsjón í vöggunni lá?
Voru allir á burt? Var ég einn — eða hvað?
Hví var öllu beint rakleitt til mín?
. .. Og ísland það hófst yfir stund, yfir stað,
og það stækkaði í volduga sýn.
Og það talaði á ný: Æ, þú, barn mitt, átt bágt!
Hví er brjóst þitt svo angrað og þungt?
Og hví hrundi þín borg og hví lauzt þú svo lágt,
með þitt lífsblóm, svo fagurt og ungt?
Ég sem trúði á þig, ég sem treysti á þig,
að þú tækir þér plóginn í hönd,
að þú skapaðir mig, unz þú skynjaðir mig
fegra og skáldlegra en öll önnur lönd!
Því ég, land þitt, er skaut alls þess lífs, er þig ól,
sérhvert ljóð þitt er hluti af mér,
og hver geisli er skín, þegar sumrar af sól,
hann er sendur til fagnaðar þér;
allt hið titrandi lauf, allt hið gróandi gras,
öll hin glampandi, silfruðu mið,
hvert það ilmandi blóm, er þinn barnsfingur las,
— allt er bundið þinn hjartastreng við.
Ég er voldugt og ríkt og minn faðmur er frjáls,
— ég hef fóstrað þig innst við mitt brjóst, —
og því hélt ég að þér, sem fannst hita míns báls,
væri helgasta takmarkið ljóst, —
þetta takmark, sem hátt yfir heiðjökla ber
og er hafið frá dufti til manns,
þetta takmark: að sjá hver þinn sannleikur er,
og að sigra með fulltingi hans!
56