Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 186
(Ingibjörg, frænka konungsins, kemur inn. Hún er
liðlega tvitug, grannvaxin, fríð, með rósir í barminum).
Ingibjörg: Þér eruð fávís maður, Gissur Þorvalds-
son, að halda yður í bænum, en úti skin sólin og all-
ir blómhnappar ljúkast upp og anga himninum til
dýrðar og öllum þeim, sem kunna að meta það sem
fagurt er.
Gissur: Ungfrú Ingibjörg, þér berið mér á brýn, að
ég kunni ekki að meta það, sem fagurt er. Innan þess-
ara veggja hefi ég séð það, sem fegurra er en sólin
og öll blóm jarðarinnar.
Ingibjörg: Ekkert er eins fagurt og nýútsprungin
rós (tekur rauða rós úr barmi sér). Litið þér á, finn-
ið þér hvað ilmurinn er töfrandi og áfengur. Ég ætla
að gefa yður þessa rós (festir rósina á brjóst Gissuri,
gengur síðan nokkur skref aftur á bak og hlær).
Gissur (spyrjandi): Þér lilæið?
Ingibjörg: Það er svo gaman að sjá yður með rós
í barminum. Þér gerið yður far um að láta engan vita
liug yðar allan. Það er því líkast, að þér klæðist tiu
pönzurum til að fela tilfinningar yðar. En nú finnst
mér eins og þér berið hjartað utan á kirtlinum.
Gissur: Aldrei hefir hjarta mínu áður verið likt við
rauða rós, enda býst ég við, að engum sýnist sem yð-
ur, og skal ég bera rósina það sem eftir er dagsins.
(í innilegri tón): Og ég mun siðan varðveita hana sem
minn bezta dýrgrip, göfuga ungfrú.
Ingibjörg (hlær): Sjáið þér til, Gissur Þorvaldsson,
þar lirukku panzararnir. Þér játið, að þér liafið hjarta
sem annað fólk.
Gissur: Því hefi ég aldrei neitað, en það slær aðeins
í návist yðar.
Ingibjörg: Vitið þér, hvert er erindi jarlsins?
Gissur: Nei, — hví spyrjið þér um það?
Ingibjörg: Mér verður allt af órótt, þegar gest ber
að garði. Ég óttast ill tíðindi. Það er svo skelfilegt að
186