Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 162
Gott kvöld, sagði konan í lágum en fjörlegum, næst-
um því gáskafullum rómi —- með miklu nefliljóði; hún
deplaði augunum og horfði framan i mig, að þvi er
mér virtist, háðslega.
Ljonka hafði gleymt mér í bili. Hann maulaði pipar-
köku, suðaði eitthvað við sjálfan sig og opnaði öskj-
urnar, hverja á fætur annarri. Hin löngu augnahár
vörpuðu léttum skuggum á kinnbeinin og virtust bláir
baugarnir undir augunum ennþá dekkri fyrir það. f
gegnum rykugan gluggann horfði sólin niður i kjallar-
ann, föl og grá eins og andlit á gömlum manni. Dauf
birtan féll á rauðleitt hár drengsins. SkyrtubrjóstiS
var hneppt frá honum og mátti greinilega sjá, livernig
hjartaslögin hreyfðu litlar geirvörturnar, fíngerða húð-
ina og mjó rifbeinin.
Móðirin færði sig nær, dýfði handklæðinu ofan í leir-
skál, gekk að Ljonka og tók vinstri hönd hans.
En hann hrópaði:
Slepptu! slepptu! Hann er sloppinn! Hann er slopp-
inn! og henti sér til og frá í kistunni og rótaði í daun-
illum tuskunum; það var furðnlegt að sjá liina beru,
hláu og visnu fætur. Konan rótaði einnig í leppunum,
hló og hrópaði:
Náðu honum!
Hún náði tordýflinum, hélt honum i lófa sér og horfði
á hann, sínum fjörlegu, vatnsbláu augum, og sagði við
mig eins og gamlan kunningja:
Af þessu er mikið til.
Kreistu hann ekki, dreptu hann ekki! hrópaði dreng-
urinn i höstugum rómi. — Hún settist nefnilega einu
sinni, þegar hún var full, ofan á dýrasafnið mitt og
drap svo mörg dýr.
Hættu nú einhvern tima að tala um það, augnaynd-
ið mitt.
Þá þurfti ég að jarða svo mörg.
Ég veiddi þó sjálf svo mörg ný handa þér í staðinn.
162