Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 19
Þetta dænii gefur nokkra liugmynd um það, hverju
raunveruleg stjórn alþýðunnar, eins og sú, sem nú er
á Spáni, myndi geta til leiðar koniið, ef liún fengi að
vera í friði fyrir öflum afturlialdsins. En flest menning-
arstörf á J>orð við þetta verða að sjálfsögðu að bíðá, þar
til þjóðin hefir að fullu rekið af höndum sér fasismann.
-----Við staðnæmumst í smábænum Minglamilla, til
þess að borða miðdegisverð. Ibúarnir vita, að við ex‘-
um á ferðinni. Þeir safnast umhverfis bilana, beilsa
okkur með krepptum lmefa og hrópa: „Salud, carna-
radas!“ (sælir, félagar). „Camarada“ er á Spáni orðið
last ávarp manna á meðal og notað, livort sem ávai*p-
aður er hátt settur embættismaður eða óbrey-ttur verka-
maður. t fáu kernur eins greinilega fram og í þessu
ávarpi sá ófalsaði andi lýðræðis og jafnréttis, sem i-ík-
ú' í landi spánska lýðveldisins og ég hefi livergi kynnzt
nema þar. (Ég skal íaka það fram, að ég hefi aldrei
komið til Spvétríkjanna).
— Þegar við erum setztir að snæðingi i veitingahúsi
einu þarna í bænum, berst okkur til eyrna söngur
margra radda. Það er alþjóðasöngurinn. Fæstir gátu
stillt sig um að standa upp og ganga fram á veggsval-
xrnar, sem vissu út að götunni. A stéttinni framan við
dyrnar voru saman komnir um hundrað íbúar, því
nær eingöngu börn og' konur. (Ivarlmenn sá ég varla í
þessum bæ. Þeir voru flestir á vígstöðvunum). Þau
kéldu áfranx að syngja, sóisíalistasöngva og baráttu-
söngva, sem ox-ðið hafa til á liðnu styrjaldarári. Nokkr-
ir fulltrúanna slógust í hópinn, og söngurinn svall, og
brópin gullu: „Viva la república!“, „Viva el frente
popuIar!“, „A bajo el fascismo!“ „No pasaran!“* Þetta
voru að vísu „blöðheitir Suðurlandabúar“, eins og oi'ð-
takið hljóðar, en ekkert blóð, hversu lieitt sem það
* Lifi lýðveldið! Lifi þjóðfylkingin! Niður með fasismann!
Þeir komast aldrei í gegn! (Heróp, sem skapaðist, þegar vörn
Madridborgar stóð sem hæst).
19