Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 37
stirt og þrútið framan í skipamergðinni. Höfnin hefir
sjálfsagt blasað við frammi undan, eins og silfraður
dúkur. En ég sú allt í pörlum, heyrði allt í slitrum,
skildi allt í molum. Hér og þar glampandi sólstaf-
ir ú skriðfögrum kinnungi. Skellir i mótorbát. fsk-
ur í talíu. Skvettur úr pusu. Einhvers staðar liróp-
að í fjarska: „Hæ-tiæ-ha-a, Guðrún frá Gufunesi!“
Ivlukkusláttur langt í burtu: Einn, tveir, þrír ....
Ellefta stundin var að kveðja. Þá skrölt i skipsvindu.
Skarkali i akkersfesti. Ég hrekk við. Vestri að létta?
•Jú, reyndar! Nú fyrst að létta! Er sannleikurinn svona,
þegar menn elska? Nei, þrátt fyrir að menn elska. Það
hefi.r líklega staðið á prófjantinum. Eða skipstjórinn
verið fullur, drukkið af súrsaftinni. Mér fannst Vestri
hreinskilnasta skipið á höfninni, svipfegursta skip ís-
lands, hamingjusamasta skip heimsins. Skelfing hlýt-
ur lionum að líða vel.
Það glitraði á akkerið, þegar vindan lióf það upp
úr hinu morgunferska vatni sævarins. Svo þeytti liann
hvitfyssandi löðri út frá skrúfunni. Rak upp fjögur
skerandi öskur. Og þegar það var búið, skundaði liann
rakleitt út á ílóann, viljasterkur, máttugur, miskunnar-
laus, lengra, lengra burtu með hverju andartaki. Hinar
sjálfglöðu fígúrur farþeganna á þilfari og i lyftingu
drógust hægt og hægt saman i lágkúrulegar, formlaus-
ar örður, unz þær eyddust út í fjarlægðinni eins og
skuggar fyrir rísandi sól. Einnig mynd hennar. Loks
ekkert eftir nema hið eilífa, sem aldrei kemur og aldrei
fer: órageimar hafsins, eyjarnar i hafinu og fjöllin
bak við hafið.
En öll skijí, sem fara, koma einlivern tima aftur . . •
Eftir nokkra daga siglir hann inn Hrútafjörð undir
heiðum himni, í glaðasólskini og Iivítalogni. Það er allt
af logn og sólskin, þar sem elskan manns er. Og ungu
piltarnir á bæjunum meðfram firðinum koma hlaup-
andi út á hlöð og garða og horfa í sjónauka út á Vestra.
37