Búnaðarrit - 01.01.1901, Page 57
55
raenn fjengu að eins 50 aura á dag; þeir gjörðu starf
sitt með hangandi hendi, og voru skýrslur þeirra bæði
ófullnægjandi og koniu seint. Auk þess vantaði mig
kiáðalækna mjer til hjálpar, því að skoðunarmenn neit-
uðu að hjálpa til við baðanir, nema þeir fjengju hærri
borgun á dag, þangað til amtmaðurinn skipaði þeim
það og gaf þeim von um hærri borgun.
Jeg skrifaði því amtsráðinu um vorið, að fjárldáð-
anum mundi ekki verða út rýmt nema reglunum um
ráðstafanir gegn fjárldáðanum yrði breytt. Jeg rjeð til
þess, að allar fjárkláðabaðanir færu fram undir umsjón
manna, er jeg hefði kennt kláðalækningar, að skoðun-
armenn framkvæmdu skoðanir á öllu fje þrisvar á vetri
og sendu mjer tafarlaust skýrslu um skoðanirnar.
Amtsráðið samþykkti tiilögur mínar að öllu leyti.
Tvo næstu vetur varð fjárkláðinn með öllu upp rættur
í Eaumsdalsamti, og síðan hefur það verið alvcg laust
við fjárkláða.
Sumarið 1892 var jeg ráðinn til þess, að standa
fyrir útrýming fjárkiáðans í Kristjánsamti (110,800 í-
búar), sem er fyrir sunnan Eaumsdalsamt. í þessu amti
var fjárkláði frcmur lítill og mcnn vel viðbúnir; fjár-
kláðanum varð því með öllu út rýmt á hálfum vetri.
Seinna var jeg hlut úr ári að framkvæma skoðanir til
tryggingar, og þá sýndi það sig, að fjárkláðinn var
alveg horíinn.
Jeg hef nú í stuttu máli farið yfir söguna um
það, hvernig Norðmenn hafa út rýmt fjárkláðanum hjá
sjer. Hún sýnir, að menn hafa sýnt talsverðan dugnað.
og að menn hafa lagt nokkuð í sölurnar til þess að
verða lausir við fjárkláðann. Jeg fullvissa menn um,
að jeg hef skýrt rjett frá í öllum greinum, og svo vil
jeg bæta því við, að Norvegur hefur nú um mörg ár