Búnaðarrit - 01.01.1901, Síða 142
140
það af lifur og lungum, sem of sollið er til þess, að það
taki því, að láta það í pottinn og sjóða. Hjer í Reykja-
vík er því optast kastað út á öskuhauginn eða í fjör-
una, og er þangað greiður gangur fyrir hunda.
Ef takast á að minnka að mun sullaveikina hjer á
landi eða jafnvel út rýma henni með öllu, er eina ráðið,
að skerpa eptirlit með því, að fyrirmælum laganna um
eyðingu sulla sje hlýtt, og þyrftu sýslunefndir og bæjar-
stjórnir að veita fje til; mætti heldur en ekkert verja
til þess nokkru af því fje, er annars gengur til hunda-
iækninganna.
Varúðarreglur þær, sem hver einstaklingur þarf að
gæta, eru aðallega fólgnar í því, að forðast allt náið
samband við hundana; láta þáekki liggja í rúmum eða
jeta úr matarílátum manna; forðast að láta þá ganga
þar um, sem matarílát standa (pottar, balar, kyrnur á
gólfi) og gæta þess vandlega að neyta ekki ósoðins
vatns úr lækjum eða pollum, sem hundar geta kom-
izt að.
Pcntastomum tænioidcs heitir smádýr eitt, sem
lifir í nasaholum hundsins. Það er náskylt maurunum
að skapnaði, en er miklu stærra, 2—3 þuml. á longd,
og likist meira bandormum að öllu útliti. Kveundýrið
er talsvert stærra en karldýrið og á í einu um hálfa
rnilíón eggja, sem renna með nasaslíminu fram úr
hundinum og setjast á gras eða hvað sem fyrir verður.
Af veru kvikinda þcssara í nösum hundsins leiðir opt
illkynjaða bólgu með stöðugu slímronnsli, og stundum
verður kitlið og ertingin svo mikil, að hundurinn verð-
ur vitstola sem bitóðir liundar. Ef cggin lenda ofan í
naut sauðfje cða menn, leysist skurnið í maganum og
ungarnir smjúga út í kroppinn og setjast að í lifrinni