Búnaðarrit - 01.01.1901, Side 143
og öðrum innýfla-kirtlum, og þaðan fá hundarnir opt-
ast veikina.
Sýki þessi gjörir fremur sjaldan vart við sig lijá
mönnum, og fá menn liana einkum á þann hátt, að þeir
jeta í sig eggin með drykkjarvatninu, eða af höndum
sjer, þegar þeir hafa atazt af nasaslimi hundsins. Forð-
ast má veikina með því, að beita sömu varúðarreglunum,
sem nefndar voru við bandormana. Til þess að hund-
ar fái ekki sýkina er bezta ráðið. að gefa þeim aldrei
neitt hrámeti af skepnuin, og þá mundu þeir rniklu
síður fá í sig bandorma.
Síval-ormar (Rundorme) eru að flestu lcyti ólíkir
bandormum; þeir eru sívalir eins og nafnið bendir til,
og ekki lifa þeir í keðjum, heldur hver út af fyrir sig;
hafa bæði munn og maga og standa yfir höfuð band-
ormurn ofar að allum skapnaði. Eins og bandormarnir
eru þeir mjög tíðir sníkjugestir bæði hjá manninum
og alidýrunum, en fáar tegundir þeirra lifa þó bæði
hjá mönnum og dýrum. Sumar tegundir þeirra lifa í
þörmum (t. d. njálgur o. fl.), aðrar í lungum (lungna-
ormar), enn aðrar í æðum, hjarta eða vöðvum. Lang-
holzti og hættulegasti ormurinn, sem menn geta fengið
af dýrum, er:
Tríkínan (trichina spiralis); hún liíir bæði í þörm-
um og vöðvum svínsins. Á fullorðinsreki hefst hún við
i þörmunum og fæðir kvenndýrið þar lifandi unga, um
1500 hvert; kvenndýrin eru ofursmá, tæpar 2 línur á
lengd, og þó eru karldýrin helmingi minui. Ungarnir
smjúga út í gegnum garnirnar og setjast að í vöðvun-
um og búa þar um sig; flnnast þeir optast í þindinni,
tungu, bitvöðvum, hálsvöðvum, augnvöðvum og vöðvun-
um milli rifjanna. Sýkina fá svínin optast af því, að