Búnaðarrit - 01.01.1901, Side 148
146
grúir af bakteríum, og það svo, að í hverjum dropa er
óteljandi sægur. Ef blóðinu er dreift út, svo að það
verði fyrir áhrifum loptsins og nægilega heitt er í
veðri, myndast úr bakteríunum hinir svonéfndu sporar,
sem hafa sjer það til ágætis, að vera mörgum sinnum
lífseigari en sjálfar bakteríurnar og geta orðið aptur
að bakteríum, ef þeir kotnast í einhverja skepuu. Geta
þeir lifað árum saman við þau kjör, sem bakteríurnar
þola ekki stundinni lengur. Sporarnir myndast aldrei
í veikum skepnum eða innan í dauðum skrokkum, þar
sem lopt kemst ekki að; því er það svo afar-hættulegt
að flá skrokkana og gjöra þá til. — Að öðru leyti vil
jeg benda mönnum á, að um miltisbrand í dýrum má
lesa í 12. árg. Búnaðarritsius bls. 100—125.
Áður fyrri var miltisbrandur, meðan menn þekktu
ekki hina rjettu orsök hans, víða algengur og skæður
mannasjúkdómur, en síðan hafa menn lært að varast
hann, og hefur hann að því skapi orðið óalgengari á
mönnum. Á miðöldunum geisaði hann víða um lönd
og drap fólk svo þúsundum skipti. Hingað til Íslands
mun sýkin ekki hafa flutzt fyr en eptir 1860, eða um
sama leyti og byrjað var að flytja hingað útlendar ó-
sútaðar húðir, en aldrei hefur hún geisað hjcr sem
drepsótt í fólki, þó mörg sjeu dæmi til þess, að menn
hjer hafi dáið úr henni.
Miltisbrand fá menn vanalega á þrennau hátt:
með því að jeta í sig sóttkveykjuna í kjöti eða slátri af
miltisbrandsskepnum eða í drykkjarvatninu, eða menn
fá hann í sár, eða anda sóttkveykjunni að sjer.
Þegar litið er til þess, að í hverjum dropa af blóði
úr miltisbrandsveikri skepnu er óteijandi sægur af bakt-
eríum, er það auðsætt, að hver einn og einasti biti af
þeirri skepnu hlýtur að hafa í sjer sóttkveykjuna, og