Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Blaðsíða 13

GUÐMUNDUR BÖÐVARSSON
Hugsað til Sigurðar Nordals
á sjötugsafmœli hans
ENGINN mun telja það tilviljun eina
hvað margir okkar ágætustu lær-
dómsmanna hafa helgað sig þeim vís-
indum, sem kölluð eru norræn fræði.
Liggur hverjum manni í augum uppi
ástæðan til þess.
Á fornum bókmenntum þjóðarinn-
ar var stolt hennar reist og aldrei
drepið til fulls. Þegar niðurlæging
hennar var orðin að ólýsanlegri
eymd, hlúði hún á arni sínum þessum
eina glóðarmola og átti líf sitt undir
að ekki slokknaði. Þangað sótti hún
styrk sinn til viSreisnar, i þessar
gömlu sögubækur, sem sumir kalla
sannar sögur, en aðrir hámark skáld-
skapar. — Má vera aS út komi á eitt,
hvort þar er um að ræða sannfræði
að mestu, eða skáldskap svo yfir-
þyrmilegan, að þjóðin hefur fram á
vora daga trúað honum jafn bókstaf-
lega og sinni eigin tilveru.
Ekki er ég svo vel að mér, að ég
þori að hætta mér út í aS nefna nöfn
þeirra, sem fyrstir fjölluðu á vísinda-
legan hátt um þessi gömlu sagnverk.
Vísast hafa þeir verið fræðimenn
ágætir í sinn hóp og sé þeim sí og æ
heiður og prís sem fyrstur leggur
tæpugötu um ófærugil, — þeir sem á
eftir koma munu gera hana að braut
beinni. En þess er ekki að dyljast, að
ekki tókst þeim, er fyrstir fengust við
samanburð gamalla texta, að gefa al-
menningi fullan hlut í fræðum sínum,
eða lokka hann til að fylgja sér í eft-
irvæntingu um langar krókaleiðir
flókinna rannsókna, til oft og tíðum
furðulegrar niðurstöðu. Til þess að
svo megi fara, þarf sá er leiðir mann
við hönd, að vera búinn tveim megin-
kostum: Hann þarf að hafa innsæi og
skilningsgáfu vísindamannsins gagn-
vart rannsóknarefni sínu, og að hinu
leytinu túlkunarhæfileika skáldsins
gagnvart samtíð sinni og lífsföru-
nautum.
Engan veit ég, sem er svo ríkulega
þessum kostum búinn sem SigurSur
Nordal. Mér var að vísu ekki sá hlutur
ætlaður að ég megi bera skyn á vís-
indastörf hans, faglega séð, og er það
mér til lasts en ekki honum, ef nokkuð
er, en hitt er mér kunnugt um af eigin
107