Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 94

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Hún sér það á mér og reynir að bæta
úr því.
Já, við erum ölvuð af hinni björtu
framtíð mannkynsins, því að enn á
það fyrir sér langt líf hér á þessari
jörð, og farsælla, mildu farsælla en
nokkru sinni áður, segir hún og
ljómar öll. Hvað starfið þér?
Ég er trésmiður og vinn mikið við
húsasmíðar.
Það er ekki amalegt. Bráðum far-
ið þér að reisa hús úr þessum frá-
bæra kjörviði frá hitabeltislöndun-
um. Fólk framtíðarinnar vill ekki
•eignazt íbúð, nema allir geti það.
Það er bara að vinna sína vinnu.
Hvernig þá? spyr ég.
Þér vinnið aðeins yðar verk, og þá
munuð þér eignast alla skapaða
hluti. Þeir, sem reisa hús fyrir sjálf-
an sig og aðra, vinna sér um leið
fyrir öllum nauðsynjum, sem fjöld-
inn skapar. Eins eignast fjöldinn
íbúðir sínar með því að framleiða
nauðsynlega hluti. Hún stendur
þarna nokkra stund teinrétt með
garðsköfuna í hægri hendi. Hún er
klædd í bláar nankinsbuxur, sem hún
brettir upp undir hnésbætur, og sól-
in skín á íbjúga kálfana. Hún brettir
upp skyrtuermamar, svo að hand-
leggirnir eru berir upp fyrir obiboga.
Hún er í stórköflóttri skyrtu, svartri
■og rauðri, sem hún hefur utan yfir
og jakka. 011 er hún fögur. Hárið
liðað og kastaníubrúnt, munnurinn
skapaður til kossa. Og þó að nefið sé
ekki alveg beint, fellur það vel við
aðrar línur andlitsins, einkum þessi
stóru bláu augu. Þögn.
Aftur álpast hann út í miðja frá-
sögu.
Það er kallað til mín mjög ásak-
andi: Nogood! Aðeins þetta eina út-
lenda orð. Og ég sé tvo menn bera á
milli sín stóran þverúðarfullan mann
með mikið andlit og mikla ístru.
Hann er klæddur í kjólföt með pípu-
hatt á höfðinu. En það vantar á hann
bæði hendur og fætur. Mig hryllir
við þessari sjón, og það sækir að mér
kvíði og ömurleiki. Ég verð máttfar-
inn og ætla varla að geta gengið.
Því voruð þér að syngja þetta lag?
spyr annar þeirra, sem þar þennan
handa- og fótalausa ístrubelg.
Ég að syngja?
Nogood! öskrar ístrubelgurinn.
Hann skipar burðarmönnunum að
halda áfram. Burðarmennirnir
hlýddu umsvifalaust.
Hann gerir hlé á frásögn sína og
bætir einum viðarbút í eldinn. Síðan
heldur hann áfram.
Blómastúlkan er enn ein að hlúa
að blómunum. Og þegar hún sér mig,
spyr hún: Því eruð þér svona dapur
og kvíðafullur? Rétt áðan voruð þér
ölvaður af hinni björtu framtíð. Og
þér, sem eigið bráðum að smíða úr
kjörviði frá hitabeltislöndunum?
Hafið þér gleymt laginu, sem þér
188