Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 159

DAGBÓKARBLÖÐ ÚR KÍNAFERÐ
hennar og allt látbragð var svo brenn-
andi af áhuga og sannfæringarkrafti
að mér fannst ekki vanta nema herzlu-
mun til þess að ég skildi kínversku í
þetta eina skipti á ævinni.
Þetta var engin uppgerðarkurteisi
eða utanaðlærð leiðsögumannskunn-
átta, heldur aðeins eðlileg ánægja
barnanna og hreykni af því að geta
sýnt erlendum gestum hvað þau hefðu
afrekað og hvað vel færi um þau á
þessum stað. Þarna voru börn við alls
konar tómstundavinnu við ágæt skil-
yrði, enda var þar margt furðu hag-
lega gert í smíðum, myndum og út-
saumi. Sum voru lengra komin í tækn-
inni, sátu við tilraunir í eðlisfræði
eða flóknari smíðisgripi, svo sem út-
varpsviðtæki, flugvélalíkön o. s. frv.;
aðrir hópar voru að æfa söng og dans.
011 virtust niðursokkin í störf sín og
létu okkur ekki trufla sig nema rétt
sem snöggvast, aðeins til að sjá hvers
konar fuglar þetta væru sem röltu
þarna í gegnum herbergin, og fylgdi
þó ferð okkar talsverður hávaði af
barnahópnum sem leiddi okkur.
Eina framlag okkar til fagnaðarins
var að kenna börnunum að hlaupa í
skarðið úti á flötinni fyrir framan
húsið. Þau virtust ekki þekkja þá
íþrótt, en áttuðu sig býsna fljótt á
henni, og þótti sýnilega góð skemmt-
un að þreyta kapphlaup við kloflanga
risa eins og þá Jón prófessor Helga-
son og Björn Þorsteinsson. Enda
reyndist lengdarmunurinn þeim ekki
einhlítur því að þeir urðu oft að láta
í minni pokann fyrir litlu Kínverjun-
um sem voru þeim mun snarari í snún-
ingum sem þeir voru styttri. En þrátt
fyrir allan galsann brást ekki háttvísi
barnanna þegar að því kom að við
urðum að hætta. Allt féll undir eins í
ljúfa löð eins og bylur dytti af húsi,
og förunautar okkar gripu okkur aft-
ur við hönd sér og leiddu okkur síð-
asta spölinn inn í húsið til að kveðja
forráðamenn.
Þessi böm, kurteisi þeirra og elsku-
semi, glaðlyndi þeirra og öryggi,
traust þeirra á sjálfum sér og á fram-
tíðinni, hafa síðan staðið mér fyrir
hugskotssjónum sem tákn allrar kín-
versku þjóðarinnar í dag. Einmitt
þessi einkenni eru mér efst í huga þeg-
ar ég hugsa til fólksins sem við sáum
og kynntumst í þessari ferð. Og þetta
fólk hefur ástæðu til að vera bjart-
sýnt, að trúa á sjálft sig og hið nýja
skipulag, því að þetta skipulag er
skipulag fólksins sjálfs. í krafti þess
hefur kínverska þjóðin þegar lyft
Grettistökum á flestum sviðum og er
að gera það á hverjum degi. En hún
gerir það eins og sjálfsagðan hlut í
þeirri öruggu vissu að hún sé að vinna
fyrir sjálfa sig og niðja sína, en ekki
fyrir erlenda kúgara eða innlenda
arðræningja. Og fái Kínverjar að lifa
í friði þarf enginn að efa að þeim
tekst að framkvæma það sem þeir ætla
sér, að búa börnum sínum í hendur
nýtt og betra líf í landinu.
253