Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 27

HEINRICH HEINE
ríðandi kynkvíslum Asíu og stórherj-
um Vesturlanda, og haldið bæði
manni og hesti.
Og hvar var hún Mollý litla?
Kannski fúnar hún nú undir bruna-
rústum þeirrar götu, þar sem hún
seldi ást sína fyrir 5 mörk, en
gleymdi aldrei að geta þess, að hún
væri embættismannsdóttir.
Og þá víkur sögunni heim til ís-
lands. Það eru liðin um tólf ár síðan
ég sat á knæpunni í Friedrichstrasse
og hafði áhyggjur miklar af fram-
vindu heimsmálanna. Enn eru
áhyggjurnar ekki horfnar úr heim-
inum, og miklar áhyggjur steðja að
íslandi þessa stundina. Það er nú til
dæmis að taka kvenmannsleysið á
íslandi. Ungir og fjörmiklir bændur
sitja raflýstar kostajarðir, miðstöðv-
arhiti í hverju húsi, mjaltavélar í
fjósum, dráttarvélar á eggsléttum
túnum og framræstum mýrum. En
maðurinn lifir ekki á einum saman
vélum. Engin húsfreyja gustar um
híbýlin, enginn barnsgrátur rýfur
kyrrð sveitanna. Konurnar eru
flognar burt. Fyrst flugu þær í gamla
ástandið, síðan í það nýja, til Suður-
nesja og Reykjavíkur. En bændurnir
standa slyppir uppi með vélakost ný-
sköpunarinnar og vöggurnar auðar.
Og þá var það að einum spakvitr-
um Framsóknarmanni datt í hug
lausn á vandamálum íslenzku þjóð-
arinnar: Hvers vegna ekki flytja inn
kvenfólk? Og hvar var þess öðru
fremur að leita en í því landi, þar
sem karlkynið hafði verið tíundað
og tvær konur voru á eftir hverri
karlmannsnefnu — Þýzkalandi? Og
það voru fluttar inn konur frá
Þýzkalandi, fluttar út í íslenzka
strjálbýlið, og þær gengu út eins og
varmar bollur. Einstaka maður í
kaupstað var svo heppinn að klófesta
þýzka vinnukonu. Einn af þeim var
kunningi minn. í þjónustu hans gekk
stúlka ein þýzk, hávaxin, fríð sýn-
um, göngulagið bar kannski nokk-
urn keim af því, að hún hefði í
æsku samstigið í fylkingum Hitlers-
æskunnar. Hún var stúdent að
menntun, sagðist kunna rússnesku,
talaði ensku eins og Þjóðverji, sem
hefur lært Oxfordframburð. Ekki var
hún heldur illa ættuð: faðir hennar
hafði verið bankastjóri í Hamborg.
En heimili hennar hafði verið skotið
í rústir og hún átti hvergi höfði sínu
að að halla. Þá heyrði hún frá því
sagt að úti á Atlanzhafi væri land eitt,
byggt germönskum kynþætti, og þar
væri kaup vinnustúlkna einna hæst
í heimi. Og þannig ráða örlög ver-
aldarsögunnar sköpum einstakling-
anna: hin menntaða bankastjóra-
dóttir frá Hamborg varð vinnukona
hjá íslendingi með meðallaun. Við
skulum kalla hana Hildegard, það er
að minnsta kosti germanskt nafn.
Það var á einu Þorláksmessu-
kvöldi, að þessi heppni kunningi
minn vildi gera sér dagamun og
121