Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Blaðsíða 20

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Já víst er málarinn fljótfundinn að
baki þessum erindum. Og hlaut hann
ekki að helga myndlistinni þjónustu
sína, fyrst hann átti þess kost? Eða
var hugmyndaflug hans ef til vill
þess eðlis, að línur myndflatar
kynnu aS reynast því of harður fjöt-
ur um væng? LjóSinu lýkur þannig:
HúmflæSin djúpum
dökkva hylja
glæSur og eim;
viS eyra þylja
náttkul í lyngmó,
lindir, mín æSaslög
dul og heimaleg
draumlög.
Nei, þess var naumast að vænta, að
málaralistinni héldist á hug þessa
unnanda síns óskiptum til langframa.
Enda fór svo að hann lagði litskúf-
inn á hilluna, fyrr en sýnt var hvað í
honum bjó, og hratt fram úr Náins
nausti farinu góða sem í þagnar-
skorðum beiS. Því hinn ungi málari
var enginn annar en Snorri Hjartar-
son skáld, sem nú stendur á fimm-
tugu, einn af höfuðsnillingum ís-
lenzkrar nútímaljóðlistar.
Um skeið horfði svo sem Snorri
mundi setjast um kyrrt erlendis; við
skiljum nú að þar hlaut að ráðast á
annan veg.
Þótt málarinn sé allsstaðar nálæg-
ur í IjóSum Snorra, fer hitt ekki
dult, að sköpunargáfa hans var póet-
ískari en svo, að henni yrði skorinn
stakkur myndlistarforma. SkarSur
máni við skýjarof gat ekki fullnægt
hugríki þess málara sem sá hvar
„tunglkola brann í bláum skýja-
glugga“, og litbrigði ljósaskiptanna
á öræfum íslands er einungis hálf-
sögð sagan af því, hvernig „fellið
sem brann og glóði í hrammi jökuls-
ins kulnar í kvöldblámans þró“.
Og málarinn ungi kenndi útlegðar
sinnar, ekki einungis frá ástarland-
inu þráða, þar sem dagur og nótt
leiðast í ró um borg hinna bláu
tinda, heldur einnig útlegðar frá
þeim morgni, þegar sól flaug af
fjallsbrún og dvergaskipin svifu með
stöfuð segl við hún. Hann heyrði
kæra rödd kalla úr ljósri firrð, og
hann lagði við hlustir og hvarf heim,
heim til átthaganna — og heim til
ljóðsins.
Ekki var það ætlun mín með þess-
um fáu orðum að fjalla um list
Snorra Hjartarsonar, heldur einung-
is taka af alhug undir þá hjartans
þökk sem þjóðin kann honum fyrir
förina heim.
Heimkoma Snorra til hins íslenzka
ljóðs varS slíkur viðburður, að fáir
hafa meiri gerzt í bókmenntum okk-
ar á síðari tímum. íslendingar eru
því vanastir að sjá skáld sín vaxa úr
grasi, fylgjast með þroska þeirra frá
fyrstu skeikulu skrefum, líða önn
fyrir barnabrek þeirra, gleðjast yfir
nýjum vonum, sjá síðar nokkuð af
þeim rætast, og stundum fagna góð-
114