Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Blaðsíða 123
SIGURD HOEL
Grár leikur
Andrés lá á bakið á miðri grasflöt-
inni úti í garðinum. Það var
sunnudagur.
Hátt í lofti var ský á reki. Hvítt og
fjarlægt. Það líktist riddara á fáki sín-
um. Það líktist kerlingu ríðandi á sóp-
skafti. Það líktist herdeild á göngu.
Það líktist ungri stúlku sitjandi á
kletti — prinsessunni í berginu bláa.
Það líktist heilu landi með flóum og
skögum og fjöllum — landinu fyrir
austan sól og vestan mána.
Allt í einu tók hann eftir því, að það
var orðið svo undarlega hljótt niðri
á fjósbalanum. Alger dauðaþögn, eins
og kaldan skugga hefði borið yfir og
þaggað niður í hverri lífveru. Hann
leit upp — jú, þama kom hann svíf-
andi, hátt í lofti, með svifaseinum,
letilegum vængjatökum. Núna var
hann rétt yfir fjósinu, tók eina hliðar-
sveiflu, skimaði til jarðar, hnitaði
nokkra hringa — en kom víst ekki
auga á neitt. Allt, sem flogið og flaks-
að gat, hafði skriðið í skjól, forðað
sér inn í hlöðuna, inn í heyið.
Enn um stund hringsólaði haukur-
inn aftur og fram yfir fjósbygging-
unni. Hann varpaði köldum skugga á
þennan sólskinsdag.
Svo gafst hann upp. Nokkrar kröft-
ugar vængsveiflur, og hann var svif-
inn á brott. Ofan úr blámanum kvað
við ránfuglsgargið — eins og hæði-
leg aðvörun til smælingjanna niðri á
jörðinni; einstakur blásturstónn, líkt
og þytur frostnæðings. Gráðugur, ein-
stæðingslegur og óglaður tónn.
— Hu-uh! — Og einu sinni til: —
Hu-uh!
Svo var hann horfinn.
Stundarkorn leið — svo skriðu hin-
ar gamalkunnu og viðfelldnu raddir
aftur fram úr fylgsnum sínum. Þar
gaf haninn merkið: Allt í lagi — kyl-
ikk! Svo komu hænurnar: Klukk,
klukk! Ogþarna — burrr! —þyrlað-
ist spörvahópurinn niður í hænsna-
matinn.
En hvað var nú þetta? Það var
blístrað snöggt og hvellt, Andrés þaut
upp — og kom auga á freknufésið
hans Óla hinum megin við skíðgarð-
inn.
217