Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Blaðsíða 124

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
— Við fáum bátinn hans pabba að
láni, hvíslaði Óli og stóð á öndinni.
— Við setjum hann fram og sækjum
hann Gunnar og hann Eirík og hann
Pétur! Og svo róum við yfir vatnið,
yfir að stóra heggnum á Landsnesi!
Hann er enn þá fullur af berjum, og
þau eru svona stór, nærri því eins og
kirsiber! — Láttu mig annars hafa
eina lúku af rauðberjum!
Þeir hlupu niður túnið, niður að
bátsvörinni. Áraræðunum hélt Óli á í
hendinni, árarnar lágu á góðum felu-
stað milli einirunna. Vatnsborðið
hafði lækkað, báturinn lá langt uppi á
þurru, þeir urðu að ganga á hann
báðir í senn, rykkja í og draga og
hrópa: O-hoj oghæ! svo rykkjum við
í ann. O-hoj og hæ! svo mjakast ann
fram. O-hoj og hæ! svo rennur ann
liðugt. Og báturinn tók að skríða,
kjölurinn urgaði við malarbotninn,
unz báturinn flaut.
• •
Stóri heggurinn stóð alveg niður
við vatnið og var eins og heill skógar-
lundur. Stofninn var gildari en svo, að
þeir næðu utan um hann, en ein af
neðstu greinunum hafði beygzt niður
að jörðu, hana gátu þeir vegið sig
upp á og notað sem eins konar brú
upp í tréð. Þetta var stærsti heggur í
sókninni og þótt víðar væri leitað, og
berin áttu engan sinn líka.
Þarna uppi þurftu þeir ekki að
berjast um plássið. Þetta mikla tré
rúmaði þá alla. Nær því undir eins
misstu þeir sjónar hver af öðrum, og
bara við og við rákust einhverjir tveir
þeirra hvor á annan, eins og þegar
tveir villimenn standa allt í einu aug-
liti til auglits í frumskóginum. Þá
læddust þeir í sveig hvor fram hjá
öðrum, eins og þeim var kunnugt um
að villimennirnir gerðu — þeir horfð-
ust í augu um leið og þeir laumuðust
varlega í stórum boga sinn til hvorrar
hliðar. — Þannig læddist Frjádagur
innan um runna og vafningsviði á
eyju Robinsons. Einmitt svona átti
það að gerast.
Að öðru leyti heyrðu þeir bara hver
til annars. Þegar Andrés tók sér hvfld,
standandi á grein inni við stofninn,
og gæddi sér á berjaklösunum, sem
hann hafði safnað, heyrði hann skrjáf
og þrusk bæði til hægri og vinstri og
fyrir ofan sig og neðan. Það voru fé-
lagar hans fjórir, sem klifruðu fram
og aftur, sveigðu til greinar og slepptu
þeim aftur. Eða kannski voru það ein-
hverjir aðrir? Kannski var það
ókunnur ættstofn. Þessi risavaxni
heggur var eins og framandleg, græn
veröld — eins og voldug höll með ótal
göngum og leynismugum, smábyrgj-
um, huldum laufi á alla vegu, þar sem
hægt var að sitja í algeru leyni, öllum
ósýnilegur. Setjum nú svo, að fram-
andi ættstofn hefði falið sig í krónu
þessa trés?
Þarna var alls staðar beiskur
möndluþefur — af laufinu jafnt og
218