Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Qupperneq 96

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
frammi, og blanda sér ekki í deilur
flokka af neinu tagi. Og ef fréttir
fara af þeim, eru þeir óðar orðnir
að tilraunadýrum vísindanna. En þó
vísindin viðurkenni hinar svokölluðu
dulrænu gáfur, að nokkru, hafa þau
ekki gefið fólki neinar vonir um hag-
nýtingu þeirra.
Hann situr enn við arininn. Hjarta
hans slær ekki eins ört, yfir ásjónu
hans hvílir ró og kyrrð. Klukkan er
tvö. Eldurinn er að deyja út. Vinir
hans hafa ekki komið, og hann er
löngu hættur að kalla á konu sína og
biðja hana að taka á móti vinum
sínum með heitu kaffi. Hann stend-
ur upp og gengur að glugganum og
lítur út. Allt er á kafi í snjó, gatan,
húsagarðarnir og snjóskaflarnir slúta
fram af þökum húsanna. En það er
hætt að snjóa, og hann sér glytta í
eina og eina stjörnu á næturhimnin-
um. Það er að rofa til, en þó er
blíðalogn. Frostið er mikið, það sér
hann á snjónum. Hann stendur þarna
hreyfingalaus nokkra stund, hár og
grannur, dökkur á brún og brá, enn-
ið hátt og kollvikin mikil, söðulnef,
augun stór og dökk, en nokkuð langt
inni í höfðinu. Svona menn eru
brjálaðir. Fornöldin skapaði slíka
menn. Hún skapaði þá í sinni mynd.
En nú er öldin önnur. Konan hans
er á gægjum og sér, að hann er í
djúpum þönkum. Þei, þei. Hvaða
hugsanir skyldu sveima í þessu und-
arlega höfði?
Daginn eftir er sunnudagur. Hann
vaknar og verður þess var, að hann
er einn í rúminu. Hann minnist næt-
urvökunnar, og honum sárnar, að
vinir sínir skyldu ekki hafa komið,
fyrst hann boðaði þá. Hann fyrir-
verður sig fyrir hégómlegar hugsan-
ir sínar frá því í gær. Að vera nafn-
togaður spámaður núna á 20. öld-
inni, þvílík endemis vitleysa! Að mér
skuli nokkurn tíma hafa dottið því-
líkt í hug. Nafn mitt á hvers manns
vörum? Hvílíkur hégómaskapur!
Ekki nema það þó! Konan hans kem-
ur inn. Hún hafði farið niður til þess
að ylja upp húsið og hita morgun-
kaffið. Hún gengur að glugganum og
dregur gluggatjaldið örlítið frá. Það
er farið að lýsa af degi. Rúðurnar
eru hélaðar og alsettar frostrósum.
Hún býður honum góðan dag og
segir honum. að morgimkaffið sé
bráðum tilhúið. Svo fer hún aftur út.
Hann spennir greipar undir hnakk-
anum og færir sig ofar á koddann,
svo að olnbogarnir nema við rúm-
gaflinn. Enn leitar draumurinn á
hann, en hann kærir sig kollóttan.
Hann ákveður með sjálfum sér að
þegja yfir draumum sínum og þýð-
ingu þeirra. Hann er fyrst og fremst
trésmiður, einn úr hópi hins nafn-
lausa fjölda. Já, hamingjunni sé lof
fyrir það.
Hann minnist háðsyrða skáldsins:
190