Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 17

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
önnur, sú sem aldrei var farin, kynni
að hafa leynt í grænmistruðu djúpi
sínu? — Og löngu seinna bregður
enn fyrir hinum gamla söknuði:
En hér má sjá um óravíða vegu
og hugsa ráð sitt, velja eftir vild --
og velja ekki, hvort sem þykir betra.
Nú má enginn ætla að það hafi ver-
ið meining mín að fara að rekja
skáldskap Sigurðar Nordals. Slíkt er
fjarri mér, — og því fjær, sem ég
veit minna um hvort guð er enn með
öllu búinn að gera úr honum það sem
hann hefur ætlað sér. En ég fæ ekki
varizt því að það streyma frain í hug-
ann brot og kaflar úr öllu því, sem ég
hef lesið eftir hann, allt frá bernsku
rninni, og unnað árum saman. Og ég
velti því fyrir mér hvað það er, sem
hefur gjört mér það svo frábærlega
minnisstætt, — hvort það er hin ljósa
og lifandi myndauðgi, efnið sjálft eða
snilld og gróska tungutaksins. Og þó
finnst mér löngum að það sem gerir
mér verk hans sérstæðust og eftir-
minnilegust, sé hin tigna, trega-
blandna yfirsýn þess manns, sem vítt
hefur horft og djúpt hefur skyggnzt
og löngum stundum glímt við örlaga-
gátur, — bæði sín og annarra.
Sigurður Nordal skrifaði einu
sinni grein í Iðunni sálugu, það
ágæta tímarit, og kallaði hann grein-
ina Brot. Henti hann þar á lofti ýmis
brot af góðmálmi orðlistarinnar og
lét skína við augum manns. Man ég
enn hversu þeir glóuðu dularfullu
bliki í höndum hans, þessir molar úr
hömrum Silfurfjallsins:
Ég er eins og vagga,
sem hönd hrærir
inni í holum helli.
Þögn-------þögn.
Hann, sem hefur lifað sig inn í hin
heilsteyptustu og umfangsmestu verk
norræns anda og verið langtímum
saman, allt frá æsku sinni, hallargest-
ur þeirra konunga, er setið hafa að
ríkjum í löndum skáldskapar og
fræða, hann tekur með sömu gleði og
sama skilningi við litlum hlut, góðr-
ar ættar, og lofar dreymnum hug sín-
um að fjalla um, lítinn þann, hvaðan
kominn sé, hvert fara muni, hvað orð-
ið geti, — hvað verða muni. Er það
í nánum skyldleik við það, hvert
bróðurþel hann getur sýnt ungu
skáldi og óreyndu, — og veit sá einn
er reynt hefur.
Nú er það sýnt að þessi litla grein
verður aðeins brot, — en því miður,
elcki úr hlíðum Silfurfjallsins, heldur
úr því gráa grjótfelli, sem stendur
niðri undir jafnsléttunni, — aðeins
brot af því, sem ég vildi að hún væri
og vert væri. En mér leyfist samt að
bera fram þakkir okkar, íslenzkra al-
þýðumanna (og við erum þjóðin),
fyrir það að hann hefur gefið okkur
verk sín.
Megi hvorttveggja ske, að við njót-
um hans lengi og hann okkar.
111