Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Blaðsíða 130

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
lengst úti ... Andrési varð allt í einu
ljóst, þar sem hann sat við árina, að
hann var fokvondur út í Óla, því hann
hafði verið upphafsmaður að þessu,
hafði komið og blístrað úti fyrir skíð-
garðinum ... Hann verkjaði í bakið,
það marraði í ræðunum, vatnið draup
af árinni... ódámurinn hann ÓIi ...
verkjaði, marraði, draup ... ódámur-
inn ...
Kjölurinn urgaði við botn, þeir
voru komnir alla leið. Allur geitahóp-
urinn stóð í flæðarmálinu og tók á
móti þeim. Það gerði hann æfinlega,
hverjir sem voru á ferð. Og þarna var
oft verið á ferð, margir fóru út í Geit-
hólmann sér til skemmtunar. Ávallt
voru geiturnar þar fyrir til að annast
móttökurnar. Þær kunnu ekki við sig
á hólmanum, þar var of lítið af klett-
um fyrir þær. Oft og tíðum mátti
heyra til þeirra langar leiðir, þær
stóðu í hnapp tímunum saman og
bræktu upp á land. Kannski var það
fólkið, sem þær söknuðu.
Þarna voru margar geitur, að
minnsta kosti tuttugu og fimm til þrjá-
tíu. Svartar, gráar og hvítar geitur.
En enginn hafur. Kannski var það
þess vegna, sem þær stóðu og bræktu
upp á land. Innan um fullorðnu geit-
urnar voru líka nokkrir hálfvaxnir
kiðlingar. Kiðlingarnir voru skrýtn-
ari og skemmtilegri en nokkur dvr
önnur, enn þá skrýtnari en hvolpar.
Það var svo ótrúlegur leikur í þeim,
þeir hoppuðu og dönsuðu og lögðu
undir flatt og risu upp á afturfæturna,
og það var eins og þeir skoppuðu
hringdans kringum sjálfa sig. Þeir
höfðu lítil, kátleg andlit, næstum því
eins og kettlingur eða pínulítið
stúlkubarn. Það voru allmargir kiðl-
ingar í hólmanum, þeir skvettu sér
upp og skoppuðu og létust vera að
stangast af einskærum fögnuði yfir að
sjá fólk. Einn þeirra, mjallhvítur á
belginn, var sérstaklega kátur og fall-
egur. Hann dansaði mest allra og kom
í loftköstum með hausinn á ská alveg
niður að bátnum. Það hefði verið
ákaflega gaman að taka á sprett og
leika sér við hann — en slíkt gat mað-
ur ekki leyft sér þegar Albert var með.
Hann myndi bara hneggja: — Hol
og segja að þeir væru afstyrmi og
pelabörn og réttast væri að leysa ofan
um þá og gelda þá.
Albert fór í land. Svo virtist sem
hann hefði gleymt því, að þeir ætluðu
að höggva gat á bátinn. Þeir drógu
andann djúpt, þeim fannst létt af sér
fargi, en voru þó óvissir.
Þeir sveimuðu víða um hólmann —
létu smá hellublöð fleyta kerlingar
eftir vatnsfletinum, leituðu að hreiðr-
um og eggjum, en fundu engin, veltu
stórum hnullungssteini fram af bjarg-
brún og horfðu á, er hann skall í vatn-
ið með miklum buslugangi. Það var
nokkuð gaman, en svo var það búið.
Þeim datt í hug að fá sér bað, einn
þeirra orðaði það, en svo var horfið
frá því. — Albert var það ekki að
224