Tímarit Máls og menningar - 01.12.1995, Blaðsíða 56

Anton Tsjekhov
Eftir leikhúsferðina
Um leið og Nadja Zelenína kom heim úr leikhúsinu þar sem hún og
móðir hennar höfðu verið viðstaddar sýningu á óperunni „Jevgeníj
Onegín“, flýtti hún sér upp í herbergið sitt, snaraði sér úr kjólnum,
leysti fléttuna og settist við skrifborðið í pilsinu og hvítum bol einum
saman til að skrifa sams konar bréf og Tatjana.
— Ég elska yður, skrifaði hún, — en þér elskið mig ekki, elskið mig
ekki!
Hún las orðin og hló.
Hún var aðeins sextán ára og hafði enn ekki orðið ástfangin. Hún
vissi að bæði Gornyj liðsforingi og stúdentinn Grúzdjov voru hrifnir
af henni, en nú eftir óperuna, kaus hún að efast um ást þeirra. Hana
langaði að vera forsmáð og óhamingjusöm — en spennandi! Henni
fannst það eitthvað svo fallegt, hjartnæmt og skáldlegt þegar annar
aðilinn var ástfanginn en hinum stóð á sama. Það áhugaverða við
Onegín var einmitt að hann var áhugalaus og Tatjana var hrífandi
vegna þess að hún var ástfangin. Ef þau elskuðu hvort annað jafn
mikið og væru hamingjusöm, þá hlyti manni að finnast þau hálfleið-
inleg.
— Hættið að fullvissa mig um ást yðar.
Nadja hélt áfram að skrifa með Gornyj liðsforingja í huga. — Ég get
ómögulega trúað yður. Þér eruð afar gáfaður, menntaður og alvöru-
gefinn. Þér hafið mikla hæfileika og ef til vill eigið þér glæsta framtíð
fýrir höndum, en ég er einföld, lítilsverð stúlka og þér vitið fullvel að
ég yrði yður bara fjötur um fót. Að vísu er það satt að þér urðuð hrifinn
af mér og hélduð að þér hefðuð fundið þá einu réttu, en það voru
mistök. Og nú spyrjið þér sjálfan yður í örvæntingu: Hvers vegna
kynntist ég þessari stúlku? Það er einungis góðmennska yðar sem
hindrar yður í að viðurkenna það!
Nadja var farin að vorkenna sjálffi sér, hún fór að snökta og hélt áffam:
54
TMM 1995:4