Tímarit Máls og menningar - 01.12.1995, Blaðsíða 64

andvari lékum andlit hans; í austri sá hann dimmbláan árbjarma rjúfa
næturtjaldið mikla úti við sjóndeildarhringinn, úti í Júdaauðninni.
Hann mundi þá hvar hann var staddur og leit í kringum sig eftir vinum
sínum. Þeir lágu þarna enn sofandi; háværar hrotur Jakobs rufu kyrrð
síðnæturinnar á nánast dónalegan hátt. Hann skimaði í átt til borgar-
innar, þar sem glytti í einstaka fiöktandi skímu í glugga. En öllu nær,
um fimmtíu föðmum fyrir neðan hann í hlíðinni, sá hann bjarma
nokkurra kyndla í reglulegri röð, sem liðuðust áfram eins og eldorm-
ur; þar heyrði hann líka letilegt fótatak nokkurra manna, og fjarlægt
ískur, líkt og mátti heyra í járnslegnum skjöldum rómversku her-
mannanna, er þeir nerust tilviljunarkennt saman. Þarna var efiaust
rómversk varðsveit á ferð, verndarar friðarins í Júdeu, skjól fólksins
gegn hryðjuverkum þjóðæsingarmanna og trúarbrjálæðinga.
Hosanna! Guði sé lof að þetta var aðeins draumur.
Mannorð gamals manns
Eftir tveggja klukkustunda dvöl í baðherbergjum sínum sneri hann
aftur í borðsalinn, þreyttur en endurnærður, og lagðist á einn legu-
bekkinn. Hár spengilegur Núbíuþrællinn bar inn silfurfat með döðl-
um og fíkjum, lagði það orðalaust á borðið fyrir framan hann og hvarf
jafn hljóðlaust og hann hafði birst. Gamli maðurinn lá enn um sinn
ábakinu með augun lukt. Ljúf angan af hinu moskusblandaða ceroma,
sem nuddarinn hafði roðið á líkama hans, sveif að vitum. Er hann neri
höndum innan undir kyrtlinum fann hann barnsmjúka húðina; olían
hafði síast vel inn í hörund hans.
Er hann hafði legið svona dágóða stund, hreyfingarlaus, nema hvað
höndin neri magann, reisti hann sig upp á olnbogann, greip eina
döðlu og nartaði í. Það var honum ofraun að liggja lengi á bakinu. Þá
var sem þessi hvelfdi magi legðist ofan á hann af öllum sínum þunga
og minnti um leið á öll sín ár, öll sín góðu ár.
Hann stóð upp með allnokkrum erfiðismunum og gekk að vestur-
glugganum. Úr borðsalnum var sýn til þriggja átta, en nú valdi hann
vesturgluggann, því að í þeirri átt tendraði aftanskæra skýlausan
hálfrökkvaðan himininn yfir auðninni. Þessi fallega sýn snerti ein-
62 TMM 1995:4