Andvari - 01.01.1974, Blaðsíða 94

92
ARNÓR SIGURJÓNSSON
ANDVARI
pening var með prýði. Þó að margt þætti ganga seint, var flestu vel lokið, og
afkoma búsins var góð, þó að eigi væri ríkidæmi. Snorri sýndist hafa lært vand-
virknina og umgengnina í búskapnum af föður sínum, ekki framtakið. Mér
finnst viðtal, er ég heyrði af tilviljun haustið 1923 við sláturhús á Einarsstöð-
um milli Snorra og Jóns í Holtakoti Jóhannssonar, lýsa honum vel sem bónda.
Haustið hafði setzt snemma að með krapa og snjó. Jón var kunnur fyrir það,
að vera allra þingeyskra hænda fyrstur að hefja heyskap, fljótur og öruggur
að hirða hey og hætti heyskapnum snemma. Hann spurði Snorra, hvort hann
liefði ekki lokið heyskapnum. „Nei,“ sagði Snorri. „Ég á mikið hey úti.“ „Þú
ert þó húinn að hirða túnið?“ spurði Jón. „Nei, nei, ekki nærri því,“ sagði
Snorri. „Ég væri fyrir löngu orðinn vitlaus, ef svona gengi hjá mér,“ sagði
Jón. „Til hvers væri það?“ sagði Snorri með mestu hægð. — Seinna um haustið
komu hlákur með þurrum sunnanþey, snjóinn tók, og þeir Þverármenn náðu
heyjum sínum að mestu með góðri verkun. Þeir höfðu geymt það í lönum,
sem þeir höfðu gengið vandlega frá og litið vel eftir, og ekki hafði vanstillingin
truflað þá.
Þó að Snorri þætti harðla ólíkur föður sínum, fannst mörgum liann nærri
enn ólíkari hróður sínum, Benedikt, síkvikum, síhrifnum og alltaf vak-
andi fyrir nýjum áhrifum fram til dánardægurs. En svo undarlegt sem það
sýndist vera, var Snorri alla ævi hrifinn lærisveinn þessa eldri bróður síns, og
einnig um furðumargt líkur honum í upphaflegri gerð sinni. Snorri lýsti þessu
á sinn hátt þannig: „Þegar við vorum ungir, starði annar stöðugt á himininn,
en hinn var alltaf með nefið niðri í jörðinni. Svo varð annar skýjaglópur, en
hinn grasasni." Náttúruskoðun og náttúrufræði var þeirra fyrsta sameiginlega
áhugamál. En Snorri var því áhugamáli tryggari, því að það var honum hug-
leikið til hinztu stundar, en það gat komið fyrir þá, sem voru að taka saman
heyflekk með honum undan skúr, að þeir skildu það ekki, hvernig hann „fór að
því að föndra með tímann", er hann velti fyrir sér strái, er hann fann í flekkn-
um. Hann hafði einnig augu til þess að sjá, hvernig dalir og þverskörð höfðu
myndazt í heiðar og fjöll. Mér benti hann eitt sinn á það, hvernig Laxá hafði
eitt sinn runnið um Sandvatn í Hólkotsgil og þar væri frábær aðstaða til raf-
stöðvar fyrir héraðið. Hann skýrði það einnig, hvernig Jökulsá á Fjöllum hefði
átt þátt í myndun Ásbyrgis. Þá var mér slíkt nýtt, en nú lýsa náttúrufræðingar
því á líkan hátt. Hann hafði yndi af, ef hlustað var á athuganir hans. Ýmsir
tóku þetta sem gaman hans af að sjá aðrar hliðar á fræðum og málum en þær
er aðrir sáu, en fyrir slíkt var hann allra manna frægastur í sveit sinni og svo
fyrir stóryrðin, ef menn skildu ekki hans sjónarmið. Eftir honum var oft hermt