Rauðir pennar - 01.01.1938, Qupperneq 35

Jæja, þá er ég' nú komin að kveðja. Vertu nú sæll,
og þökk fyrir veturinn!
Eilitið fát .... A-a, hva-hva-liva, e-e . ... ? Ve-ve,
vertu sæl! Ertu strax að fara? Ég á ekkert eftir nema
rétl að þvo af mér sápuna.
Já, ég verð að flýta mér. Skipið er alveg á förum.
Og í sama vetfangi skauzt hún út úr dyrunum og skellti
hurðinni aftur á eftir sér.
Eg stöð eftir negldur við gólfið, kókti eins og afglapi
á lokaða hurðina. Það dimmdi í herberginu. Það var
eins og tröllaukin lopjia liefði sópað öllu dagsljósi heims-
ins úl úr þessari fátæklegu vistarveru, út úr lífi mínu,
út úr eilífðinni, um leið og hún þusti út úr dyrunum.
Svona liafði ég þó aldrei hugsað mér skilnaðarstund
neinna elskenda. Ég liafði málað liana upp fyrir mér
hjartnæma, innfjálga, með hátíðlegum handayfirlagn-
ingum, þrungna af klökkum fyrirlieitum um sárþráða
endurfundi.
Hvað átti annars þessi óskapar-yfirhelling að þýða?
Lá henni í raun og sannleika svona mikið á? Eða var
það herbragð til að losna við mig? Var það slungin
uppáfynding til þess að hliðra sér hjá, að ég fylgdi
henni um borð eins og hitt unga fólkið í húsinu?
Hvers vegna?
Elskar hún mig þá ekki?
Kannski fyrirlítur liún mig? Ef til vill skammast
hún sín fyrir að láta sjá sig með mér á almannafæri.
En er það þá ekki heldur liitt? Þykir henni ekki ein-
mitt svo mikið vænt um mig, að hún vildi hrista af þessa
hjartaslítandi skilnaðarstund á sem allra skemmst-
um tíma? Máski liefir hún líka hlygðazt sín fyrir, að
hún gæti ekki leynt þvi, hve heitt hún elskar mig,
Kannslci hefir hún verið hrædd um, að liún færi að
gráta, ef hún ætti að vera að núlla við að kveðja eitt
líffærið á mér eftir annað, svona smátt og smátt úti á
opinberu skipi, sem aldrei ætlaði að geta drattazt af
35