Rauðir pennar - 01.01.1938, Page 42

'verið að leita fyrir sér, hvort henni væri ekki bráðuni
óhætt að segja svolitið xneira.
„Gói minn,“ — lxvað á nú svona skens að þýða?
Og eftir það sagði hún aldrei framar „gói minn“.
Þarna fyrir framan ofninn stóð hún, kvöldið sem liún
kipraði rauðu nautnavörina og rak upp hvellan kulda-
hlátur. Ég glápti á hana. Að hverju var hún að hlæja?
Úti við þennan glugga sat liún og raulaði angurvært
þunglyndislag fram á götuna. Mér heyrðist það vera
um ólánsama stúlku, sem mennirnir skildu ekki. Hver
skilur elcki hverja? Og ég sagði við sjálfan mig í öll-
um lireinleika lijarta míns: Hvernig getur ung og hraust
stúlka, sem liefir nóga peninga til að Ixorga skilvíslega
á sig í hyrjun hvers mánaðar, verið svo vanþakklát við
lifið að vera að raula svona dapurlega vísu?
Þegar liún sagðist tilra, þá liinkraði hún örstutt and-
artak framan við þessa liurð, greip hljóðlega um þenn-
an sneril og kastaði augunum um öxl til mín. Svo hvarf
hún einsömul inn í myrkrið liinum megin við hurðina.
En ég læddist á tánum upp stigann og liugsaði um
lungnabólgu.
Inn um þessar dyr kom hún með slegið sjal og hverfi-
litt forklæði, þegar hún kallaði mig í fyrsta sinn Tobba.
Og eitt leikfullt tunglskinskvöld litlu siðar stóð liún
uppábúin fyrir framan konsúlsspegilinn þania á veggn-
um, með svellandi brjóst og hvíta silkislæðu á lierð-
unum og hvítar blúndur fram á faguidega lormaðar
meyjarhendur. Þá var hún að fara á fyrsta skólaballið.
Ég hataði skólahöll. Andakt næturinnar: Þjáningar
mikilmenna í Bók æskunnar. Klukkan sló þrjú. Rétt á
eftir var gengið um niðri. Ég liéll að ballið liefði átt
að enda klukkan eitt.
Hún sat ennþá í hverju sæti, gekk ennþá um öll gólf
og stiga, kom og hvarf ennþá inn og út um hverjar
dvr, en aðeins ósýnileg, ósnertanleg, hljóðlaus, eins og
skuggi frá öðru tilverustigi.
42