Rauðir pennar - 01.01.1938, Síða 43
Ég dróst ekki lieim í lireysi mitt fyrr en einiivern
tima á næturnar eða nndir fótaferðartímann. Iiáttaði
Jekandi máttlaus, úttaugaður. Dottaði aðeins stutta
stund. Raidc þá á fætur og hóf flóttamarsinn, þar sem
fyrr var frá liorfið, hýddur af sporðdrekum heimsblekk-
ingarinnar úr einu sýndarathvarfinu í annað.
„Sálarástand mitt voðalegt. Enginn friður, eilíf kvöl,
vonleysi og voði. Ég stend uppi ráðþrota og örmagna
á líkama og sál.“ Með þessum orðum hefi ég lýst líð-
an minni laugardaginn 18. maí.
Minningarnar tóku þó smám saman á sig annað snið,
eftir því sem atvik vetrarins þokhðust fjær í rúmi tím-
ans. Þær settust hægt og hægl niður á hotn sálarlifs-
ins, skipuðust þar í liáttbundnar tónaraðir, sem ómuðu
■eins og djúpt og róandi, ofurlítið angurvært, eilitið dul-
rænt undirspil bak við hina háttlausu heimsstvrjöld
■dagvitundarinnar, gæddu fallvötn lifsins skapandi frjó-
magni, skreyttu fjarvíddir augans nýjum liturn, gáfu
verkum handarinnar dýpri merkingu.
Mér tókst smátt og smátt að festa liugann aftur við
vonleysi lífsbaráttunnar, og lífsbaráttan var nú öll sam-
anþjöppuð i gömlu ráðgátunni:
Hvar skyldi ég geta fengið eitthvað að gera?
Min barnslega trú á orðheldni mannanna liafði gert
sér vonir um hitt og þetla hér í bænum: skrifstofustörf,
húsamálningu, afgreiðslu við nýtt blað, jafnvel afhend-
ingu í búð o. s. frv. En þetta strandaði allt á öðru vanda-
máli, liinu gamalkunna vandamáli sálarinnar: að efnd-
irnar urðu að lúta í lægra haldi fyrir tign orðheldninnar.
Seint og síðar meir heppnaðist mér að pranga past-
ursleysi mínu úl í vegavinnu ríkisins. Og það var í
vegavinnu norður í Hrúlafjörð.
Og dagarnir marséruðu gegnum bæinn mildir og
tigulegir og hurfu að kveldi inn um gullin lilið vest-
ursins eins og heilagir Buddhar, sem lokið hafa lilul-
verki lifsins i veröld myrkranna.
43