Rauðir pennar - 01.01.1938, Page 48

útlit). Skepnan hafði skafið skiiinið af baki mannsins
með löppinni, eins snoturlega og menn flá kanínu.
Strax og ég sá líkið, sendi ég til kunningja míns þarna
skammt frá eftir fílariffli. Ég var áður búinn að senda
liestinn minn lieim, þvi mig langaði eklci til að hann
fældist undir mér, þegar liann yrði fílsins var.
Sendimaður kom eftir nokkrar mínútur með riffil
og fimm skothylki, en á meðan liöfðu nokkrir Ind-
verjar komið og sagt okltur, að fíllinn væri niðri
á votenginu, i aðeins nokkurra lnmdruð metra fjar-.
lægð.
Þegar ég hélt af slað, þusti bókstaflega hvert manns-
barn út úr kofunum og elti mig. Þeir liöfðu séð riffil-
inn og lirópuðu hver í kapp við annan, að ég ætlaði
að fara að skjóta fílinn. Þeir liöfðu ekki sýnt neinn
sérlegan áhuga meðan fíllinn var að ræna ávöxtum
þeirra og troða i sundur hús þeirra, en nú, þegar átti
að fara að skjóta hann, komust þeir allir á loft. Þetta
var ofurlítil skemmtun fyrir þá, líkt og fyrir hina ensku
bræður þeirra, sem þyrpast saman í þúsundatali ut-
an um dauðan hund á götunni, auk þess liöfðu þeir
nóg not fyrir kjötið. Mér féll illa þetta fylgdarlið. Ég
hafði ekki minnstu reynslu í því að skjóta fíla og hafði
frekar sent eftir rifflinum til þess að verja sjálfan mig,
ef það skyldi reynast nauðsynlegt. Og það er alltaf
óþægilegt fyrir taugarnar að láta fjöldann horfa á at-
hafnir sínar. Ég hélt niður hlíðina eins og bjáni, bæði
í útliti og sjálfs míns áliti. Riffilinn liafði ég um öxl
og alltaf óx hópurinn að baki mér.
Eftir dalbotninum lá steinlagður vegur, og beggja
vegna við hann forarmýri, um þúsund melra breið. Ilún
hafði ekki verið plægð ennþá, en var gljúp af regn-
inu og vaxin stórgerðu grasi. Fíllinn stóð um áttatíu
metra frá veginum og sneri að mér vinstri hliðinni.
Hann virti ekki viðlits þennan fjölda, sem að hon-
um streymdi. Hann reif upp grasvendi með rananum
48