Rauðir pennar - 01.01.1938, Side 51

kosti hundrað sterlingspunda virði, en þegar búið var
að drepa hann, voru tennurnar hið eina verðmæti;
fyrir þær fengust kringum fimm pund. En ég varð
að aðhafast eittlivað, og það strax.
Ég sneri mér að nokkrum rosknum Birmamönnum,
sem höfðu verið þarna, þegar ég kom, og spurði þá
hvernig fíllinn liefði iiagað sér. Allir sögðu hið sama.
Hann skipti sér ekkert af mönnum, ef þeir létu hann
í friði, en það gat verið að liann ærðist, ef menn á-
reitlu hann.
Ég var ekki í neinum vafa um, livað mér bar að
gera. Ég átti að ganga í áttina til fílsins og stanza í
svo sem tuttugu og fimm metra fjarlægð frá lionum,
til þess að reyna hversu hann hrygðist við; ef hann
gerði tilraun til álilaups, gat ég skotið á hann; ef liann
skipti sér ekkert af mér, var auðséð, að hann var orð-
inn stilltur og óhætt að láta hann eiga sig, þangað
til gæzlumaður lians kæmi. En ég var heldur ekki í
neinum vafa um það, að ég mundi ekki gera þetta.
% var léleg skytta og jörðin svo gljúp, að ég hlaut
að sökkva í við livert skref. Ef fíllinn réðist á mig og
ég hitti hann ekki með kúlunni, mundi ég vera álíka
vel staddur og froskur undir gufuvaltara. En á þessu
augnabliki var það ekki lífshættan, sem ég hugsaði mest
um, lieldur hin gulu, eftirvæntingarfullu andlit að haki
mér. Það var allt önnur tegund af hræðslu, sem greip
mig með þennan múg að baki, heldur en ef ég hefði
verið aleinn. Hvítur maður má eklci vera liræddur í
viðurvist „innfæddra“ og því er hann venjulega ekki
hræddur. Hin eina skýra hugsun í heila mínum var,
að ef illa færi, mundu þessir tvö þúsund Birmamenn
sjá fílinn elta mig, grípa mig og traðka á mér, þar til
ég yrði að glottandi liræi, eins og Indverjinn uppi á
hæðinni; og ef það kæmi fyrir, var vel hugsanlegt, að
einhverjir þessara manna mundu reka upp hlátur. Það
dugði ekki. Það var ekki nema eitt að gera. Ég ýtti skot-
51