Rauðir pennar - 01.01.1938, Blaðsíða 120

ir kverkinni. Þar að auki var ekki lítil skemmtun i því
að standa hér í einkennisbúningi sem nokkurskonar
yfirmaður meðan jafnaldrar hans áttu leið fram hjá
klæddir í óverolls eða pokabuxur og áttu ekkert undir
sér; maður stakk nefinu upp í loftið og hafði ítalskan
titil. Það gengu líka ungar stúlkur fram hjá.
Tveir Amerikumenn komu út úr hótelinu og kveiktu
sér í vindlingi og sögðu halló og gáfu honum vindling
um leið og þeir gengu.
Nei svei mér þá, liann nennti ekki að fara strax inn
og skipta um föt og verða bara algengur maður, eða ekki
einu sinni það, og nú var hann búinn að fá vindling,
hann fann að ef hann fengi sér eld i vindlinginn sinn,
þá mundi ekki lengur á skorta í virðingu hans, hver
mundi þá framar þora að syngja Stehbi strí, nei hann
mundi verða liinn Fullkomni á gangstéttinni, aðeins
fimmtán ára gamall, í sólskini, herra lífsins, klæddur
einkennisbúningi og með vindling.
Maður nokkur lcemur hröðum skrefum eftir gangstétt-
inni og ætlar að snarast inn í hótelið, klæddur einkenn-
ishúningi eins og Stehbi, og með vindling í annarri hendi
eins og liann, en mjóan spanskreyrstaf í hinni. Það var
Pittigrilli. Hann var augsýnilega að liugsa um sig sjálf-
an og sinn eigin einkennishúning og tók því alls ekki
eftir Stehba né einkennisbúningi hans.
Halló Pittigrilli, sagði Stebbi upp á amerisku og lagði
aðra höndina glaðklakkalega á öxl fasistaherforingjans,
því þeir voru báðir i einkennisbúningi, og Stebba fannst
einhvern veginn að þeir væru báðir miklir menn, ekki
aðeins til prýðis i götunni, lieldur til almennrar gleði
og uppörvunar í alheiminum. Match, hætti liann við
kumpánlega, og benti á eldlausan vindlinginn milli vara
sinna.
En aldrei hafði Stefán Jónsson séð mann umtumast
jafn átakanlega af að mæta vinsamlegri kveðju í sól-
skini um miðjan dag og vera beðinn um eldspýtu; i
120