Rauðir pennar - 01.01.1938, Síða 122

ur að tuskast sem að nota skammbyssu og rýting. Nema
hér tókust allharðar ryskingar milli drengsins og her-
foringjans, og barst leikurinn út á miðja götuna, en
mannsöfnuður þusti að úr ýmsum áttum, til þess að
njóta þessarar skemmtunar. Er nú ekki að orðlengja
það, livort þeir flugust á lengur eða skemur, nema svo
fóru leikar, að vikadrengurinn hafði herforingj ann
undir.
Mamma mia, lcveinaði herforinginn eymdarlega, þar
sem liann lá ósjálfbjarga í rykinu á götunni, en Stefán
Jónsson á honum ofan, og lét kné fylgja kviði.
Loks fór almenningi að skiljast, að fasistinn átti bágt,
og einhverjir góðir menn komu honum til hjargar, reistu
hann upp og dustuðu af honum rykið, og ráku vika-
drenginn burt og sögðu lionum að snáfa lil fjandans.
Því íslendingar eru alltaf á bandi þeirra sem bíða lægra
lilut, og vilja reisa þá upp og dusta af þeim, sennilega
af því þeim finnst undir niðri, að þeir séu undir sök
seldir með öllum sem bíða lægra lilut.
En þegar fasistinn Pittigrilli var staðinn upp og kom-
inn í öryggi fyrir Stefáni Jónssyni og búið að dusta af
honum rykið, þá var hann óðar orðinn jafn hugdjarfur
eins og áður en hann gaf drengnum utan undir, hann
stóð í fordyri liótelsins og baðaði út höndum og fótum
og glennti út fingurna og talaði svo hátt og svo hratt og
af svo mikilli snilld, að dyr opnuðust í ýmsum áttum, og
fólk þusti að til að njóta mælsku hans, nema tveir Eng-
lendingar, þeir stungu höndunum i vasana og hurfu út
um bakdyrnar. Stefán Jónsson var á bak og burt, og eng-
inn skildi hvað manninum lá á lijarta, og það var kom-
ið bæði með kalt vatn og eldspýtur, ef það skyldi geta
hjálpað lionum eitthvað, en það hjálpaði honum ekki
neitt.
Um kvöldið kom ræðismaður ítala aftur og var nú
enn alvarlegri en i fyrra skiptið, hann kom til að þýða
inntakið úr ræðum Pittigrillis. Mússólíni hafði verið sví-
122