Rauðir pennar - 01.01.1938, Side 152
gekk á burt: Farðu þá með henni, en athugaðu samt
fyrst á henni trýnið.
Á meðan þessu fór fram, hafði konan sezt niður í
miðjan pollinn, barði út frá sér með báðum handleggj-
um, eins og væru þeir árar, sem hún hygðist að róa
með, og söng með hárri ámátlegri röddu: Á því bláa,
breiða hafi.
Nálægt henni, í' svartgljáandi vatninu, speglaði sig
stór stjarna, sem skein ofan úr skuggalegum himnin-
um uppi yfir okkur; þegar hreyfing kom á vatnið, livarf
spegilglampi stjörnunnar. Ég steig út í pollinn aftur,
tók undir holhendur konunnar, lyfti henni á fætur, ýtti
henni á undan mér með hnjánum og kom henni þannig
upp að næsta rimlagerði; þar setti hún sig í varnarstöðu
og barði frá sér með báðum höndum.
Sláðu mig bara! Sláðu mig, svínið þitt, fanturinn
þinn! Sláðu bara!
Ég þrýsti henni upp að girðingunni og spurði hana
hvar hún ætti heima. Hún kastaði höfðinu með flaks-
andi hárinu aftur á hak og fesli á mér augun; í hálf-
dimmunni voru þau að sjá eins og tveir dökkir dílar.
Og nú sá ég, að í stað nefsins var aðeins stórt og breitt
og liræðilega ljótt ör; það eina, sem eftir var af nef-
inu, var eins og dálítið typpi, sem teygðist aumkunar-
lega upp á við; einnig efri vörin var aðeins stórt, sam-
anskroppið ör og skein þvi stöðugt í beran tanngarð-
inn. Um þetta afmyndaða andlit lélc hryllilegt glott.
Nú, þá það, komdu þá, sagði hún.
Yið gengum meðfram gerðinu, rákum okkur hvað
eftir annað á það, og var rennblaut kápa konunnar
allt af að slettast um fæturna á mér.
Komdu, elskan mín, fór hún að hrópa, eins og hún
færi smámsaman að komast til sjálfrar sín. Ég tek þig
heim með mér, þú skalt fá góða skemmtun.
Hún leiddi mig inn í garð á bak við stórt tvílyft hús,
þræddi sig gætilega, eins og blind manneskja, áfram
152