Tímarit Máls og menningar - 01.12.1956, Side 58

THOR VILHJÁLMSSON
Máninn líður
EGAR þessi sj álfdæmdi krosshangi
gekk upp hæðina, eftir fjólublá-
um vegi með ljósgráa og gulbrúna
múrveggi utan um hann og fyrir
handan voru öskuleitir lófar olífu-
viðarins opnir mót bláum himni og
sól, og hann hugsaði um trén sem
vaxa upp af hæðabrúnunum, standa
þar eins og regnhlífar, og stundum
losna þau frá segir hann og fljóta í
loftinu eins og vindsængur á bláu
vatni himinsins, liggja þá fyrir ánk-
erum með ósýnilegum festum fyrir
ofan hann þar sem hann gengur upp
hæðina.
Hann tekur til höfuðs sér og
harmar að hann skuli ekki sjálfur
hafa sitt eigið höfuð en hljóti að
hafa annars manns höfuð á herðum
og því skynji hann aðeins sinn eigin
líkama úr fjarska því sál hans verð-
ur að sveima eftir í hæfilegum
fjarska, kemst ekki nær þessu annar-
lega höfði sem líkaminn sem honum
var ætlaður er látinn bera, eins og
kross, upp þessa hæð.
Ave crux spes unica, segir sál hans
í fjarska.
Hann gengur í hitanum upp hæð-
ina, og allt landið er fangelsað af
þessum múrveggjum meðfram vegin-
um, hundið af þeim svo það flæði
ekki yfir veginn með ávöxtum sín-
um og litum.
Efst á brúnum eru hvítir og gráir
steinar. Þaðan koma tærir lækir
seytlandi: þeim er ætlað að verða
mórauð meginfljót sléttlendisins þeg-
ar lengra sækir, firrt söngnum en
þjónandi nytsemi landsins og þjóð-
anna.
Hann þreifar sínum eigin grönnu
höndum á andlitinu sem hið annar-
lega höfuð ber, þreifar það eins og
til að kynnast því, blindur. Hann fer
fingrum ofan í skarpa drættina sem
mótari þessarar myndar hefur rist í
einangraðri örvæntingu vinnustof-
unnar. Hann hugsar um það sem
fingur hans lesa úr andlitinu, og
hugsar: Hví? hví svona? hví þetta?
Og skelfist í fjarska sínum snortinn
152